ديوان سنايي

جاهلان را در چراگه دام هست و دانه ني
عاشقان را باز در ره دانه هست و دام نيست

از دل من وز سر زلفين او اندازه کرد
آنکه در ميدان مدار گوي در چوگان نهاد

مرا عشق نگارينم چو آتش در جگر بندد
به مژگان در همي دانم مرا عقد درر بندد

وگر نو کيسه عشق تو از شوخي به دست آري
قباها کز تو در پوشد کمرها کز تو در بندد

هر کرا در دل خمار عشق و برنايي بود
کار او در عاشقي زاري و رسوايي بود

هر کرا سوداي وصل آن صنم در سر فتاد
اندرين ره سر هم آخر در سر اين کار کرد

روي تو در هر دلي افروخته شمع و چراغ
زلف تو در هر تني جان سوخته پروانه وار

بر تو کس در مي نگنجد تالي الا الله چو لا
حاجبي دارد کشيده تيغ در ايوان ناز

از دل چکني وقتي در عشق سوال او را
در گوش طلب جان را چون شد به جواب اندر

گر ز بهر بوسه دادن در تو آويزد کسي
روز محشر همچو خصمان در من آويز اي پسر

آب حيوان داري اندر در و ور جان اي پسر
در و مرجان خوانمت يا آب حيوان اي پسر

اي خوش لب شيرين زبان خوش خوش در آ اندر ميان
بگشاي ترکش از ميان تا در ميان بندم کمر

در بر تو با سماع بي خطران چون نجيب
بر در تو با خروش بي خبران چون جرس

از عشق تو قارون منم غرقه در آب و خون منم
ليلي تويي مجنون منم در کار تو بسته هوس

اي من غلام روي تو تا در تنم باشد نفس
درمان من در دست تست آخر مرا فرياد رس

در داستان عشق تو پيدا نشان عشق تو
در کاروان عشق تو عالم پر از بانگ جرس

نيکو بشناسم ز زشت در عشقت اي حورا سرشت
ار بي تو باشم در بهشت آيد به چشمم چون قفس

گر ميي خواهي که نوشي صبر کن در صد خمار
ور گلي خواهي که بويي در پي صد خار باش

در مناي قرب ياران جان اگر قربان کني
جز به تيغ مهر او در پيش او بسمل مباش

گر همي خواهي که با معشوق در هودج بوي
با عدو و خصم او همواره در محمل مباش

زهد و گنه و کفر و هدي را همه در هم
در باز به يک داو قمار اي پسر خوش

در حسرت آن ديده چون ديده آهو
اين ديده نه در خواب و نه بيدار چو خرگوش

ذوق آمده در چشم که اي چشم چنين چش
شوق آمده در گوش که اي گوش چنين گوش

گرد عشق آنگاه بيني کاب رخ را کم زني
آب رخ در باز تا روزي رسي در گرد عشق

عشق تو بر دين و دنيا دلبرا بگزيده ام
خواجگي در راه تو در خاک راه افگنده ام