ديوان سلمان ساوجي

گر حکايت کند از لطف تو در باغ نسيم
گر روايت کند از لفظ تو در بحر سحاب

چون در آن حضرت عالي شود اين قصه تمام
روي در مجلسيان آر و بگو بعد سلام

جاي آن بود که جاي تو بود در ديده
اين زمان جاي تو در خاک دريغ است دريغ

روي مبارک تو تا در دل من گرفت جا
در دو جهان مرا کسي نيست بجاي روي تو

در چنين ماتم در شعر از کجا بر من گشاد
کين فلک داغي چنين بر چهره طبعم نهاد

فتنه آمد در جهان دست تطاول برگشود
با که گويم اين سخن چون در جهان داور نماند

خواب ار چه خوش آيد همه را در عهدش
حقا که به چشم در نيامد ما را

جمشيد و خورشيد ساوجي

هر کس که در يمين تو چون تيغ راسخ است
دايم چو خاتم تو به زر در يسار باد

دل چو در محراب ابرو چشم مستش ديد گفت
کافر سرمست در محراب بين چون خفته است

تو در خواب خوشي احوال بيداري، چه مي داني
تو در آسايشي تيمار بيماري چه مي داني

منشين بر در اميد و مزن حلقه وصل
به از آن نيست که برخيزي وزين در گذري

چون عکس خورشيد از هوا روزي که افتم در برت
گر در ببندي خانه را، از روزنت سر بر کنم

باد صبح از بوي او ناگه دمي در من دميد
راستي آنست کان دم اين دمم در کار بود

در دل ما خار غم بشکست و غم در دل بماند
چيست، ياران، چاره غمهاي بي پايان ما؟

يار چون گيسو کشان در پاي يار آمد ز در
مژده اي دل کان شب سودا به پايان مي رسد

ديوان سنايي

قدر تو درويش داند ز آنکه او بيند مقيم
همچو کرکس در هوا هفتاد در هفتاد را

من به رنگ تو نديدم هيچ کس را در جهان
بر تو عاشق باد هر کو در جهان همرنگ تست

زينهار از روي غفلت اين سخن بازي مدان
زان که سر در باختن در عشق اول منزلست

جاي دارد در دل پر خونم آن دلبر مقيم
جامه پر خون باشد آن کس را که در خون مسکنست

با من از روي طبيعت گر نياميزد رواست
از براي آنکه من در آب و او در روغنست

گر زبان با من ندارد چرب هم نبود عجب
کانچه او را در زبان بايست در پيراهنست

در زلف تو تاب و گره و بند و شکنجست
در چشم تو مکر و حيل و زرق و فسونست

اي سنايي چون مقصر نيستي در عشق او
در وفا و عهد تو چندين ازو تقصير چيست

کار دل باز اي نگارينا ز بازي در گذشت
شد حقيقت عشق و از حد مجازي در گذشت

در شريعت کي روا باشد دو خواهر يک نکاح
در طريقت هر دو را از خود مبرا کردنست