ديوان سلمان ساوجي

تا تويي در دل من کي دگري مي گنجد؟
يا کجا در نظرم هر دو جهان مي آيد؟

چو رويت هرگزم نقشي به خاطر در نمي آيد
مرا خود جز تو در خاطر، کسي ديگر نمي آيد

خيال عارضت آبست، از آن در ديده مي گردد
نهال قامتت سروست، از آن در بر نمي آيد

چه داني حال چشم من چو چشمت نيست در چشمم؟
که چشمم در غم چشمت چه خون از چشم پالايد

جرعه در دور تو رسمي است که نتوان انداخت
خرقه در عهد تو عيبي است که نتوان پوشيد

ما ز سوداي دو چشم آهويي سرگشته ايم
ورنه اين سرگشته را در کوه و در صحرا چه کار؟

ما از در او دور و چنين بر در و بامش
باد سحري مي گذرد، باد حرامش!

دست در دامن او مي زنم و مي کشمش
تا بر غم سر من سر ننهد در پايش

حلقه شد پشت من از بار و من آهن دل
همچنان در هوست روي بدين در دارم

مگو که اشک مران در پيم، بگو: من مسکين
به غير اشک چه دارم که در پي تو برانم؟

بسان ذره مي رقصند دلها در هوا امشب
خرامان گرد و در چرخ آي اي جان ماه تابانم

در سرم سوداي زلف توست و مي دانم که من
عاقبت هم در سر زلف پريشانت شوم

بيم آن است که در صومعه ديوانه شوم
به از آن نيست که هم با در ميخانه شوم

چرخ در کار زمين است و زمين دربار چرخ
هر يکي را حالتي ما در ميان آسوده ايم

به هشياران مده مي را به مستان ده که در مجلس
قدح خون در جگر دارد، مدام از دست هشياران

به بوي زلف مشکين تو تا جان در تنم باشد
من بيمار خواهم در پي باد صبا رفتن

خيالت آشناور شد در آب چشم من گويي
چه واجب آشنايي را چنين در خون ما رفتن

چرا در مجلست ره نيست يک شب تا در آموزم
ستادن شمع سان برپا برت خدمت به سر بردن

گر تو مي خواهي که در چشم آيي اي سلمان چو اشک
اولت در چشم مردم خوار مي بايد شدن

بيخ عشق تو نشاندند بتا! در دل من
غم مهر تو فشاندند، در آب و گل من

هر کجا دردي است باشد در کمين جان ما
هر کجا گرديست گردد در هواي چشم من

مي زد غم تو حلقه و در بسته بود دل
جان گفت در مبند که دلدار ماست اين

در خطا و ختن اي خسرو خوبان خطا
چون تو ترکي نبود در همه چين و ماچين

همين که روي تو ديديم، باز شد در دل
چه حاجت است در دل زدن، بيا بنشين

تا کي به بوي عنبرين زنجير زلف سرکشت؟
آشفته پويم در به در ديوانه گردم کو به کو