ديوان سلمان ساوجي

تو يقين دان، که بجز در دهن تنگ تو نيست
هيچ اگر يک سر مو در دو جهان کامي هست

ميدهم جان و ستانم عشوه، اين داد و ستد
جز که در بازار سوداي تو، در بازار کيست؟

درد عشق تو که جز جان منش، منزل نيست
در دل مي زند و جز تو، کسي در دل نيست

چه خبر باشد از احوال من بي سر و پا؟
شمع ما را که هوا در سروپا در گل، نيست

ما را بجز از عشق تو، در خانه کسي نيست
بنماي رخ، از پرده که در خانه کسي نيست

خمار به اغيار مده، باده که خام است
مطرب مزنش در، که در آن خانه، کسي نيست

در دلم، جز صورتت نگذشت و الحق درگذشت
آنک، در دل غير از اينش صورتي ديگر گذشت

از هوا، باد سحر جان مي دهد در کوي دوست
در هوا داري من از باد سحر، خواهم گذشت

نيم شب سوداي حسنش، بر در دل حلقه زد
حلقه ديوانگي زد، عقل و راه در گرفت

سر، در رهش، نهادم و کاري به سر، نرفت
با او به هيچ حيله مرا دست، در نرفت

نگرفت در تو قصه سلمان و شب نبود
کاتش ز سوز او به سر شمع، در نرفت

من امروز، از ميي مستم، که در ساغر نمي گنجد
چنان شادم، که از شادي، دلم در بر نمي گنجد

بران بودم که بنويسم، مطول، قصه شوقت
چه بنويسم، که در طومار و در دفتر، نمي گنجد

فکر، در راه هواي تو، ز پا مي افتد
عقل، در کوي خيال تو، به سر مي گردد

ما کجا در تو توانيم رسيدن که فلک؟
در پيت بي سر و پا، گرد جهان، مي گردد

بحر، مي جوشد و جز باد ندارد در کف
صدف آورده به کف، در و قراري دارد

خيال روي تو در چشم ما و ما، متحير
در آن قلم که چنين صورتي برآب، نگارد

هر که در راه تو شد کشته نباشد مرده
زنده آنست که در کوي شما مي ميرد

مرغ در دام تو از روي هوا مي افتد
شمع بر بوي تو در پاي صبا مي ميرد

ز آفتابم شده در تاب که در روي تو تافت
تاب خورشيد چه باشد که به روي تو رسد؟

تا دلبر مني تو، دل نيست در بر من
در عهد چون تو دلبر، خود دل بر که باشد؟

نکته اي دارم چو در، پرورده درياي دل
از لب سلمان برد در گوش آن دلبر کشد

تا بر در ميخانه جان، لعل تو زد مهر
در مصطبه ها رطل مي لعل گران شد

در سرم سوداي زلف توست و مي دانم يقين
کين سر سودايي من، در سر سودا شود

مي زنندم بر درش، چون حلقه و من همچنان
همتي در بسته ام باشد که اين در، وا شود