ديوان سلمان ساوجي

اي عدو در زير شير رايت او شدکه هيچ
در نمي گيرد سگي و روبهي با اين غنيم!

تا چشمم از جمال تو خط نظر نيافت
خون است در ميان دل و در ميان چشم

قماري از سر سرو از مقام راست در نغمه
زبان سرو در حالت، نگارين دستها بر هم

الا تا ابر نيسان و هواي صبح در بستان
کند آويزه هاي در به تاج لعل گل منضم

نگين راي تو را جن و انس در طاعت
مثال امر تو را وحش و طير در فرمان

در شب تاري ز عکس شمسه ايوان تو
ذره ها را در هوا يک يک شمردن مي توان

زير زين داري براق، آخر چه خسبي در گليم؟
زير ران داري نجيب؟ آخر چه پايي در عطن؟

جان فزايد چون صبا در روضه ات طبع سقيم
خوش برآيد چون نوا در پرده ات قلب حزين

در دعايت، در مساجد شب همه شب تا به روز
مؤمنان را همچو شمع از سوز، گريان يافته

تا سر زلفت چو چوگان است در ميدان حسن
اي بسا سرها که چون گو در سر چوگان شده

صدره از رشک دلش جان در لب بحر آمده
هردم از دست کفش خود در درون کان شده

بي هواي او نپويد هيچ دم در سينه اي
بي رضاي او نيايد هيچ جان در پيکري

روي سحاب شد ز حيا غرق در عرق
از بس که کرد در تو به خواهش سحاب، روي

هندوي زلف تو در سر، دولتي دارد قوي
اينکه دستش مي رسد، کت سر در اندازد به پا

ناله در سنگ اثر مي کند، اما چه کنم
چون ازين در دل سنگين اثري نيست تو را

در دل ما، خار غم بشکست و در دل غم، بماند
چيست ياران، چاره غمهاي بي پايان ما؟

در فراقش، بعد چندين شب، شبي خوابم ربود
مي شنيدم در شکر خواب از لب سلطان ما

با خيال تو مرا، خواب نيايد در چشم
کو خيالت که طلب مي کندش، ديده در آب

باده در دين من امروز، حلال است، حلال
خواب، در چشم من اي بخت، حرام است، امشب

پيش عکس عارضت، ميرم که شمع از غيرتش
هر شبي تا روز گاهي در عرق، گه در تب است

دل چو در محراب ابرو، چشم مستت ديد و گفت
کافر سرمست در محراب بين، چون خفته است

تا در سرم، ز زلف تو، سودا فتاده است
کارم ز دست رفته و در پا، فتاده است

تا من افتادم ز کويت در حسابي نيستم
زانکه در کويت چو سلمان، بي حساب، افتاده است

در طيره ام ز طره که گستاخ در رخت
بنشست و راستي، به همه روي کج نشست

مي زند، حلقه زلف تو در غارت جان
نتوان، با سر زلف تو، به جاني در بست