ديوان سلمان ساوجي

مي کنم شکر که در طبع دعاگوي تو نيست
هيچ از آن چيز که در طبع خسيس شعراست

در بيان در و مرجان گوهري مي سفت عقل
روح مي گفت: اين عبارت از لب و دندان اوست

سلمانت بنده اي است که از نعمت شماست
هر مغز و خون که در رگ و در استخوان اوست

در دل من بود و هست آرزوي زلف تو
هجر تو آن آرزو، در دل سلمان شکست

آنکه کفش در سوال، کام و لب بحر بست
وانکه دلش در نوال، دست و دل کان شکست

عاقل آن است که در کوي تو مجنون گردد
زنده آن است که در کيش تو قربان باشد

جان من در پي تو سايه و خورشيد بود
عشق تو در دل من يوسف و زندان باشد

پيک آهم در رهش با تير يکسان مي رود
گرچه در تيزي گرو صد پي زپيکان مي برد

فکر در مدح تو چون بي دست و پا بيگانه است
زآشنا گو آشنا در بحر اخضر مي کند

شاهد ملک است در عقد کسي کو همچو تو
دست در آغوش با شمشير و خنجر مي کند

عين گستاخي است گفتن در چنين حضرت به شرح
آنچه در وي رفت از قحط و با پيرار و پار

شير و آهو دستها در گردن هم کرده خوش
خفته باشند ايمن و آسوده در هر مرغزار

صورت خصم تو بندد دار خود در روز و شب
کرد خواهد عاقبت سر در سر خصم تو دار

جز سپر نقشي نمي گرديد آن دم در خيال
جز سنان چيزي نمي کرد آن زمان در دل گذر

آفتاب عالم افروزي که در يکدم چو صبح
لشکري را همچو انجم کردي از عالم به در

عرصه ملکي که هست امروز در ملک قضا
باد شمشير تو را در قبضه حکم آن قدر!

خصم را تيغ تو در دم به زبان عاجز کرد
در زبان و دم شمشير تو هست اين اعجاز

در هواي لب و چشمش هوس خمر و خمار
در دماغ و دل خود کرد مخمر نرگس

هر زمان چشم تو در ديده من خوب تر است
زانک در آب بود تازه و خوشتر نرگس

سعي در راه تو حج است و غمت زاد مرا
در ره حج تو اين زاد همه عمره تمام

زلف تو دارد قصد دين، در عهد داراي زمين
آن را که در سر باشد اين، از سربرآيد لاجرم

چون هوا در جنبش آيد دل کجاگيرد قرار
چون قدح در گردش آيد عقل کي ماند سليم

از نسيمي گشت گل در غنچه پيدا چون مسيح
با درختي در حکايت رفت بلبل چون کليم

لاله را در سر خيال تاج گردد چون ملوک
غنچه در دل نقشهاي خوب بندد چون حکيم

آنکه دارد بوي خلقش باد چون گل در دماغ
وانکه بندد نقش نامش لعل چون زر در صميم