فراقنامه ساوجي

چراغ من از دولتت در گرفت
مرا لطفت از خاک ره بر گرفت

چو لطف تو در چاهم افتاده ديد
شدم دستگير و مرا بر کشيد

منم همچو پروانه شيداي تو
سر مردنم هست در پاي تو

که چون خاک سازند بستر مرا
تو باشي در آن حال بر سر مرا

رخ شمع مجلس پر از تاب شد
در آن تاب چشمش پر از آب شد

گهر ريخت از جزع و در از عميق
به آواز گفت اي سروشت رفيق

منم بنده شاه تا زنده ام
به سر در رکاب تو تا زنده ام

چنين بي وفا از چه خواني مرا؟
بجور از در خود، چه راني مرا؟

چو در زندگاني جفا مي برم
من اين زندگاني کجا مي برم؟

چو آزاد سروي پر از باد سر
روان گشت و از مجلس آمد به در

روان رفت و آورد پا در رکاب
دلي پر ز تاب و سري پر عتاب

گهش سايه مي ماند باز از رکاب
گهي در پيش قطره مي زد سحاب

ز آن رو که بر تخت او پشت کرد
چه بنشست در وجه او غير گرد

وصال آورد رخنه در کار عشق
جدائي کند گرم بازار عشق

ازين سوي شبگير چون شاه چين
در آورد خنگ فلک را به زين

يکي گفت کآن روشنائي چشم
شب تيره شد در سياهي به خشم

نمي داد در پيش خود راه ني
همي ريخت بر خاک ره خون مي

گهي دست کردي چو زلفش دراز
که چون گيسويش در برآرد به ناز

در آخر مرا خوار بگذاشتي
دل از من به يکباره برداشتي

سخندان مجرم بريدي گزيد
که با باد در چابکي مي پريد

بريد سخندان زمين بوسه داد
روان گشت و افتاد در پيش باد

سواد حروفش پر از نور بود
بياضش پر از در منثور بود

شکن برشکن همچو زلف بتان
که در هر شکن داشت صد دل نهان

ز پولاد چين ساختش خانه اي
در آن خانه بنهاد هر دانه اي

فراخ است روزي و روي زمين
چه باشم در اين خانه آهنين؟

به زحمت سفر کرد و راحت گذاشت
در آخر بدانست که اول چه داشت

مکن دولت عافيت را رها
مينداز خود را به خود در بلا

همي خوست کآيد به باغ و بهار
ولي داشت از شرم در پاي خار

که حسن رخ دلبران او دهد
هوي در دل عاشقان او نهد

کسي در نبندد دري کو گشود
ز کاري که کرد او پشيمان نبود

به خاک کف پات يعني سرم
که از خاک پاي تو در نگذرم

چو خورشيد بودم منت در حضور
کنون ذره وارم ز خورشيد دور

به چشم تو مي بندم از ديده خواب
هميشه خيال تو جويم در آب

ترا بخت يار است و دولت رهي
که در پاي معشوق جان مي دهي

چو در نامه احوال خود باز راند
فرستاده شاه را پيش خواند

چو گرد آمدي با تو اين خاکسار
بر آن در گر از من نبودي غبار

از آن ماهر و قاصد اندر گذشت
چو باد وزان شد در اين پهن دشت

چو برق دمان هر نفس مي جهيد
در و دشت و کهسار را مي دويد

بيامد دوان تا در شهريار
چو خرم نسيمي به باغ بهار

ز دل آتش ديگرش برفروخت
در افتاد و اسباب صبرش بسوخت

سلامي چو باد صبا در چمن
که خيزد ز برگ گل و نسترن

به فرياد مظلوم در نيمه شب
به نوميدي جان رسيده به لب

کزين بيش در درد دوري مرا
مدار و مفرما صبوري مرا

همين دم دو اسبه شتابي مگر
وگرنه مرا در نيابي دگر

اگر نيستي در پي ات چشم من
تو نشناختي پايه خويشتن

ز بويش همه بوي جان يافتم
دواي دل و جان در آن يافتم

سر زلف شب را چو بر تافت روز
کليد در بسته را يافت روز

چو مهر فلک ديد شادي شب
بشادي بخنديد در زير لب

در انداخت خود را به پايش چو موي
بغلطيد بر خاک مانند گوي

چو برخاست چون گرد از خاک راه
بزد دست در دامن پادشاه