ديوان سعدي

کس نناليد در اين عهد چو من در غم دوست
که به آفاق نظر مي رود از شيرازم

نه در اين عالم دنيا که در آن عالم عقبي
همچنان بر سر آنم که وفادار تو باشم

در آن نفس که بميرم در آرزوي تو باشم
بدان اميد دهم جان که خاک کوي تو باشم

ذکر تو از زبان من فکر تو از جنان من
چون برود که رفته اي در رگ و در مفاصلم

دمي با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
من آزادي نمي خواهم که با يوسف به زندانم

من در انديشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در انديشه که خود را ز کمندت برهانم

دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمي بينم
دلي بي غم کجا جويم که در عالم نمي بينم

برق نوروزي گر آتش مي زند در شاخسار
ور گل افشان مي کند در بوستان آسوده ايم

گرم با صالحان بي دوست فردا در بهشت آرند
همان بهتر که در دوزخ کنندم با گنهکاران

بيا که در غم عشقت مشوشم بي تو
بيا ببين که در اين غم چه ناخوشم بي تو

رسم تقوا مي نهد در عشقبازي راي من
کوس غارت مي زند در ملک تقوا روي تو

شهري به گفت و گوي تو در تنگناي شوق
شب روز مي کنند و تو در خواب صبحگاه

لاجرم صيد دلي در همه شيراز نماند
که نه با تير و کمان در پي او تاخته اي

چو بلبل روي گل بيند زبانش در حديث آيد
مرا در رويت از حيرت فروبسته ست گويايي

سرم از خداي خواهد که به پايش اندرافتد
که در آب مرده بهتر که در آرزوي آبي

شکر در کام من تلخست بي ديدار شيرينش
و گر حلوا بدان ماند که زهرش در ميانستي

نه تا جان در جسد باشد وفاداري کنم با او
که تا تن در لحد باشد و گر خود استخوانستي

هر آن دل را که پنهاني قريني هست روحاني
به خلوتخانه اي ماند که در در بوستانستي

سعدي از عقبي و دنيا روي در ديوار کرد
تا تو در ديوار فکرش نقش خود بنگاشتي

مرا زين پيش در خلوت فراغت بود و جمعيت
تو در جمع آمدي ناگاه و مجموعان پراکندي

تا دل به مهرت داده ام در بحر فکر افتاده ام
چون در نماز استاده ام گويي به محرابم دري

به چه ماننده کنم در همه آفاق تو را
کان چه در وهم من آيد تو از آن خوبتري

از بس که در نظرم خوب آمدي صنما
هر جا که مي نگرم گويي که در نظري

بنده اگر به سر رود در طلبت کجا رسد
گر نرسد عنايتي در حق بنده آن سري

گر چشم در سرت کنم از گريه باک نيست
زيرا که تو عزيزتر از چشم در سري