ديوان سلمان ساوجي

دوش در خواب مرا حضرت بلقيس جهان
گفت کز من ببر اين قصه به جمشيد زمان

در مناجات شب تيره چو شمع از سر سوز
رقت ديده گريان مرا ياد آريد

سرو بالاي تو در خاک دريغ است دريغ
زير خاک آن گوهر پاک دريغ است دريغ

جور شود پديد در پرده روح بر قدح
چون گل روي ساقيان عکس صفاي نوزند

من ز جفاي آسمان بر در شاه مي روم
کاهل زمانه را درش هست بجاي آسمان

ملک چه قيمت آورد در نظر جلال او
نعل سم سمند او هست بهاي مملکت

پيش تو در دلاوري روز محاربت بود
شير سپهر کمتر از شير لواي معرکه

شاه گرفت قاف تا قاف جهان که در جهان
ماهچه آفتاب شد نايب راي شاه را

ساخت هماي همتت زان سوي سدره آستان
باد هميشه در جهان سايه راي شاه را

فسحت ملک توست در مرتبه اي که آسمان
برنتواند آمدن گرد سراي شاه را

صورت طالعت خرد مي نگريست در ازل
يافت به حشر متصل دور بقاي شاه را

در خلوات آسمان ذکر زبان قدسيان
باد دعاي جان تو بعد ثناي ايزدي

باد هميشه در نظر فکر مبارک تو را
حجره غيب کامد آن پرده سراي ايزدي

هستي طمع مدار که با داغ نيستي
کس در نيامدست به دروازه جهان

خورشيد بارگاه شرف رفت ازين سرا
آتش به بارگاه و سراپرده در زنيد

اين طاق اطلس از سر افلاک برکشيد
خورشيد را پلاس سيه در بر کنيد

هفت اختر و چهار گوهر در مصيبت اند
وا حسرتا خلاصه هفت و چهار کو

در خطبه دي خطيب مگر نام او نيافت
دستار بر زمن زد و از منبر اوفتاد

دير است که او ستاد اجل دام مي نهاد
در دام او شکار چنين کمتر اوفتاد

گر شاه و شاهزاده قباد از جهان برفت
نوشيروان عهد در ايوان نشسته است

جمشيد روزگار علي رغم اهرمن
در بارگاه ملک به ديوان نشسته است

او سايه عنايت حق است و مملکت
در سايه عنايت يزدان نشسته است

امروز در بسيط زمين نيست داوري
ور هست داور دوران نشسته است

جاويد مان و دل مکن از کار رفته تنگ
کو در جوار رحمت رحمان نشسته است

اي زمينت آسمان عالم بالا شده
در هوايت آسمان چون ذره اندر وا شده

آفتاب کبريا درياي در لافتي
فخر آل مصطفي مخصوص نص هل اتي

شرع بر مسند نشسته عقل تمکين يافته
جهل دست و پا شکسته فتنه در زندان اوست

هر کجا در علم وحدانيت او جلوه کند
آستانش لامکان روح الامين دربان اوست

اي برابر کرده ايزد با خليلت در وفا
آيت «يوفون بالنذر» است بر حالت گوا

نوح اگر در شکر او عبدا شکورا گفت، گفت
از برايت سعيکم مشکور اندر هل اتي

ور به عزت مصطفي را در ولايت برکشيد
کرده منزل بهر اعزاز تو نص انما

مي کنم اقرار و دارم اعتقاد آنکه نيست
در ره دين رهبري همچون تو بعد مصطفي

قدرتت را شرح در فصل سلاسل خوانده اند
قوتت را وصف اندر باب خيبر کرده اند

اين منم با خضر بعد از مدت راه دراز
در سواد رحمت تو آب حيوان يافته

اين منم در بارگاه مقتداي جن و انس
با قصور عجز خود را منقب خوان يافته

آرزوي مدحتت داريم و در بحري چنان
با چنين طبعي نه آخر بي حيايي مي کنم

در جهان انديشه اي بنياد کردن باطل است
هيچ بنيادي برين انديشه باطل منه

کودکي بس جاهل است اين نفس بازيگوش تو
شيشه دل در کف اين کودک جاهل منه

سالها چون ديده در هر گوشه اي گرديده ام
جز درون ديده مردم کافرم گرديده ام

آفتابا در خم نيل فلک زن جامه را
خاصه کت همسايه اي چون عيسي مريم نماند

روزگارا طاق ايوان فلک در هم شکن
طاق ايوان گو ممان چون کسري عالم نماند

زهره همچون خنک گيسوهاي مشکين باز کرد
پس بناخن چهره بخراشيد و زاري در گرفت

آسمانش تخته تابوت از مينا بساخت
آفتابش پايه صندوق در گوهر گرفت

فرش سلطان چون بگسترد آسمان در عرش نعش
حامل عرش اندر آمد نعش سلطان درگرفت

در عزايت خسروا آيينه مه تار باد
وز فراقت ناله هاي زير زهره زار باد

رايت پيروزي افلاک نيل اندود گشت
خنجر شنگرفي مريخ در زنگار باد

اي ز تخت سلطنت در کنج غاري تخته بند
تا قيامت صدق صديقت يار غار باد

روضه خاکت که دارد تازه سروري در کنار
از ورود نفحه فردوس پر انوار باد

در نعيم امن بود از دولتش خلق جهان
چشم گيرادت جهانا نعمت سلطان اويس

آب اگر در ديده بودي چرخ بي آرام را
تا ابد بگريستي بر دولت سلطان اويس