ديوان سلمان ساوجي

جان خود را عزيز مي داريم
که تو را جاي کرده در جانيم

ز آب رز شربتي بساز حکيم
که در آن شربت است صحت ما

سرما شد ز کوي دوست بلند
در سر کوي اوست دولت ما

ملک هر دو جهان به خاشاکي
در نيايد به چشم همت ما

عارفان در نعيم آب رزند
وه چه خوش نعمتي است نعمت ما

در صبوحي که جام مي خندد
صبح را گو بر آفتاب مخند

گر برندم به حشر با رندان
تا در آتش نهند همچو سپند

وعظ و افسانه در نمي گيرد
پيش ما اين حديث کمتر گو

عود را گو شمال چند دهي
سخن خوش به گوش او در گو

مي پرستان نگر که در معني
سر فرازند و پاي برجايند

از کمند تو سر نمي پيچم
چه کنم چون فتاد در گردن

دست در دامنت زديم چو گرد
بر ميفشان به خاکيان دامن

در دل من خيالت آمد و گفت
ليس في الدار غيرها ديار

آنچنان شعر من به دولت شاه
در مزاج زمانه کرده اثر

هر چيز که غير عشق بيند
در مذهب ماست از مناهي

غم بر دل من چو در زد آتش
اي پير مغان چه مي زني تن

آن دردي سال خورد پيش آر
کو پير من است در همه فن

پيري ز پي صفاي باطن
يک چند نشسته در بن دن

سر دو جهان نموده ما را
در جام جهان نما معين

اين است دو کون جمع ليکن
مقصود يکي است در ميانه

از خاک در توام مکن دور
زنهار که خاک من هم آنجاست

از مهر تو ماه بي خور و خواب
در کوي تو عقل بي سر و پاست

آن روز که خاک ما شود گرد
مشکل ز در تو بر توان خاست

اي چشم تو را به گوشه ها در
افتاده هزار مست و بيمار

سوداي دو سنبل تو در چين
بر هم زده حلقه هاي بازار

از شاخ اميد بر کسي خورد
کز خويش بريد و در تو پيوست

يک شب دل من به زلف او بود
گم کرد در آن شب سيه راه

يار از دم آتشين دمي گرم
زد بر من و در گرفت ناگاه

تو گنج دو عالمي از آن رو
کردند به خاک در نهانت

از توست صلات در حق ما
وز ما صلوات بر روانت

رفت آتش کفر پارس بر باد
شد آب سياه ساوه در خاک

مهر و فلک است از برايت
ملک و ملک است در پناهت

در عين سفيدي و سياهي
ذات تو خرد چو نور ديده

اي بر خردت هزار توجيح
در دست تو سنگ کرده تسبيح

اي هفت فلک به رسم درخواست
حلقه شده بر در سرايت

آورده ام اين ثنا و دارم
در خواه ز حضرتت دعايي

تا در رأفت گشاد راه حوادث ببست
چون کمر کين ببست برج دو پيکر گشاد

مفردي از خيل اوست آنکه به تنها شبي
از طرف باختر تا در خاور گشاد

قامت رعناي خويش کرد نگه زير زلف
فتنه و آشوب در عالم بالا فکند

مصلحت من نهاد دل همه در دامنش
رفت و علي رغم من آن همه دريا فکند

در غم هجرم جهان سوخت و راضي شدم
گر به غمم مي شود کار جهان ساخته

تا ز در طالعش کسب سعادت کند
کرده گرو مشتري خامه به بازار اوست

حکمت اگر پاي در پشت سپهر آورد
خنگ فلک بر زمين بس که بمالد شکم

طره از چهره براند از که آن زلف سياه
در سپيدي عذار تو اثر پيدا کرد

روز رخسار تو تا با شب زلفت بنشست
در جهان قاعده شام و سحر پيدا کرد

چرخ پيروزه وش حلقه صفت چون لؤلؤ
حلقه در گوش، کمين هندوي لالاي تو باد

دوستان روز وداع است فغان در گيريد
دل به يکبارگي از جان و جهان برگيريد

شمع خورشيد به آه سحري بنشانيد
وز تف سوز جگر بار دگر در گيريد

مردم چشم جهان رفته به خواب است ز اشک
خوابگاهش همه در گوهر احمر گيريد

حاجيان بر صف کعبه سيه در پوشيد
تا قيامت همه فرياد و علي الله کنيد