ديوان سلمان ساوجي

اکمل دولت و دين اي شرف منصب تو
در کمال شرف و قدر ازان سوي کمال

در جهان شبه نظير تو که ممکن نبود
همچو آسايش اهل نظر و فضل محال

التماس از در الطاف تو تا کي نکنم
چون بود رنج همه گنج شود مالامال

نعمت و محنت ايام چو باقي نبود
عمر فاني چه کنم در طلب نعمت و مال

به دور شحنه عدل تو در زمانه کسي
به غير خون صراحي نريخت خون حرام

خيال تيغ تو گر در ضمير کاهربا
گذر کند شودش پر ز خون لعل مشام

کمان چرخ مرا در نهاد پر چون تير
ز خانه خودم افکند، دور دشمن کام

در جهان مکرمت هستي حسن
هم به خلق و هم به جود و هم به نام

حکمت اگر به پشت فلک پا در آورد
خنگ فلک ز ضعف نهد بر زمين شکم

داعي که مي زند قدم صدق صاحبا
در شارع محبتت از عالم قدم

چندان بقات باد که اين نيلگون افق
گردون کشد در آخر روز از بقم رقم

در گرفت از دولتت کارم چو شمع
اين زمانه پروانه اي مي بايدم

از کمال فسحت ملک تو چون رانم سخن
نقص ها در ملک جمشيد و فريدون آورم

در فضيلت چشم با ابرو ندارد نسبتي
مي نشيند ابروان پيوسته بر بالاي چشم

در دولت ز تو شده مفتوح
مکرمت بر وجود تو مختوم

هم جناب تو با ستاره قرين
هم عديل تو در زمانه عديم

اي در جبين صبح نمايت چو آفتاب
انوار سروري ز صباح صبي عيان

مير فخرالدين مبارک شاه کز تعظيم و قدر
فخر دارد در زمان او زمين بر آسمان

در دياري کاندرو ز اهل کرم ديار نيست
ناگهان افتاده و درمانده ام پا بست تن

ز هجرت نبوي رفته هفصد و چل و چار
در آخر رجب افتاد اتفاق حسن

خاطر من نکند درک ثناي تو که يم
پيش عقل است مبرهن که نگنجد در عين

تا چو قرص ذهب مهر فتد در دم صبح
روي آفاق شود لجه درياي لجين

مير سپاه فلک به بارگه خويش
کرد اميري طلب زهر در خانه

تا کند از سروران خيل کواکب
کوکبه اي در مواکب تو روانه

اي قبله مقبلان در تو
حاجت نه به مکه و مدينه

در حجره تو که باد معمور
باشد همه چيزها بدي نه

در خاطر توست گنج معني
وز فضل تو را بسي دفينه

حلقه بي زر چه زني بر در دوست
آهن سرد چرا مي کوبي

رسوم ظلم و قوانين عدل در عالم
به تيغ و کلک تو برداشتي و بنهادي

ز دست خيل سخايت که عادت کان کرد
نشسته دست گهر در حصار پولادي

اي وزيري که گر ز کلک تو ابر
داشتي مايه در چکانيدي

مجاوران ديار خراب را ديدم
در آن خرابه خراب و شکسته و باکي

به خاک رهگذار حبيب مي گفتم
که اي غلام تو آب حيات در پاکي

بسي ازين کلمات و حديث رفت و نبود
در آن منازل خاکي بجز صدا حاکي

نمي ارزدم اين تنعم بدان
که در آخرم خشت بالين کني

حاجيان روي صفا در کعبه جان کرده اند
عاشقان عزم طواف کوي جانان کرده اند

طالبان روضه اش طوبي لهم در باديه
اولين منزل سرابستان رضوان کرده اند

از بهار چين به بوي سنبل پرچين او
آهوان مشک را ره در بيابان کرده اند

بر در آن کعبه دل، بسته جانها حلقه وار
ذکر خير داور داراي دوران کرده اند

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

باغ رخسار تو را امروز آبي ديگرست
در کمند طره ات پيچي و تابي ديگرست

هندوي مالک رقاب طره را گو کين ستم
بس که در دور فلک مالک رقابي ديگرست

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

ساخت در چشمش خيالش جايگه وين طرفه تر
کز خيالش جمله عالم خيمه برتر مي زند

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

باد ازان دست چنار انداخت کاندر عهد تو
مرغ از دست چناري در چمن فرياد کرد

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

در جهان تا سايه خورشيد را باشد نشان
سايه خورشيد چترت بر جهان پاينده باد

شهسوار همتت بر خنگ چوگاني به حکم
آسمان را در خم چوگان چو گوي افکنده باد