ديوان خواجوي کرماني

اين چه سحرست که در چشم خوشت ميبينم
وين چه شورست که در لعل شکر خاست ترا

در جان خانان ختا کافر نميکرد اين جفا
اي بس که در عهد تو ما ياد آوريم آن جاق را

هر صبحدم کاندر غمش جام دمادم در کشم
چشمم بياد لعل او در خون کشد آياق را

فرهاد شورانگيز اگر در پاي سنگي جان بداد
گفتار شيرين بي سخن در حالت آرد سنگ را

ياد باد آنکه چو خواجو ز لب و دندانت
در دهان شکر و در ديده گهر بود مرا

چرا از کعبه برگردم که گر خاري بود در ره
برآرم آه و در يکدم بسوزانم مغيلانرا

من باغم دل ساخته و سوخته در تب
و او از دم دود من دلسوخته در تاب

اي خط سبز تو همچون برگ نيلوفر در آب
قند مصر از شور ياقوت تو چون شکر در آب

تا بر آب افکند زلفت چنبر از سيلاب چشم
پيکرم بين غرقه در خونست چون چنبر در آب

هر چه نتوان يافت در ظلمت ز آب زندگي
من همان در تيره شب مي يابم از جام شراب

خيمه برصحن چمن زن که کنون در بستان
نتوان رفت ز بوي گل و ريحان در خواب

از تو خواجو غايبست اما تو با او در حضور
عالمي در حسرت آبي و عالم غرق آب

در رهت خواجو بتلخي جان شيرين داد و رفت
هر گز آمد در دلت کايا کجا رفت آن غريب

در تکلم لعل شيرينت چو مي شد در فشان
چشمه هاي آب حيوان از دهان مي آمدت

زين سان که در قفاي تو از غم بسوختيم
گوئي که دود سوخته ئي در قفاي ماست

در رهش خواجو بآب ديده و خون جگر
دل چو دريا کرده و خر در خلاب انداختست

مگذر ز ما که خاطر ما در قفاي تست
دل بر اميد وعده وجان در قفاي تست

هر زمان نعلم در آتش مي نهد زلفت وليک
جان ما خود در بلاي غمزه جادوي تست

هر چه در باب لب لعل تو گويد خواجو
جمله در گوش کن اي دوست که مرواريدست

هر که چون ماه نو انگشت نما شد در شهر
همچو ابروي تو در باده پرستان پيوست

ايکه در حسن و لطافت در جهانت يار نيست
تا نپنداري که ما را جز تو ياري ديگرست

چگونه در تو رسم تا ز خود برون نروم
چرا که هستي من در ميان حجاب منست

گر عرب را گفتگوئي هست با ما در ميان
حال ليلي گو که مجنون همچنان در جستجوست

زلف هندوي تو در تابست و ما را تاب نيست
چشم جادوي تو در خوابست و ما را خواب نيست

چه دهم شرح جمال تو که در معني حسن
آيتي نيست که در شان رخت نازل نيست