ديوان خاقاني

شاه را ديدم در او پيکان مقراضه به کف
راست چون بحر نهنگ انداز در نخجير جا

بود در احکام خسرو کز پي سي و دو سال
خسف آب و باد خواهد بود در اقليم ما

خود سپاه پيل در بيت الحرم گو پي منه
خود قطار خوک در بيت المقدس گو ميا

ما و شما را به نقد بي خوديي در خور است
زانکه نگنجد در او هستي ما و شما

در صفت مردان بيار قوت معني از آنک
در ره صورت يکي است مردم و مردم گيا

از گه عهد الست چيره زبان در بلي
پيش در لا اله بسته ميان هم چو لا

رو به هنر صدر جوي بر در صدر جهان
رو به صفت بازگرد بر در اصحاب ما

من شده چون عنکبوت در پي آن در بدر
بانگ کشيده چو سار از پي اين جا بجا

در برم آمد چو چنگ گيسو در پاکشان
من شده از دست صبح دست بسر چون رباب

کي کند خاک در اين کاسه ميناي فلک
که در او آتش و زهر آبخور ما بينند

بگذريم از فلک و دهر و در کعبه زنيم
کاين دو را هم به در کعبه تولا بينند

از پي حج در چنين روزي ز پانصد سال باز
بر در فيد آسمان را منقطع سان ديده اند

سبزي برگ حنا در پاي ديده ليک ز اشک
سرخي رنگ حنا در نوک مژگان ديده اند

حاج رانو نو در افزاي از ملادک کرده حق
هر چه در شش صد هزار اعداد نقصان ديده اند

در طواف کعبه چون شوريدگان از وجد و حال
عقل را پيرانه سر در ام صبيان ديده اند

پس در آن مجمر که در تربيع منقل کرده اند
اولين تثليث مشک و عود و بان افشانده اند

عالمي کز ابر جودش در بهار نعمت اند
حاسدان را صاعقه در خان و مان افشانده اند

سرخ جامي چون شفق در دست وانگه در صبوح
لخلخه از صبح و دستنبو ز اختر ساختند

در زيان چرخ را گودئي که سهو افتاده بود
کآن زه سيمين بر آن دامن نه در خور ساختند

همه سنگ افشان در آب خور عالم خاک
و آگه از زهر که در آب خور آميخته اند

اين کعبه را خداي ظفر در يمين نهاد
و آن کعبه را خليل حجر در يسار کرد

در بند و سور او بين چل برج آسماني
خيز از در مهاجر تا برج فيد بنگر

از عدل ديد خواهي هم راستي و هم خم
در ساق عرش ايزد در طاق پول محشر

خاقاني آمد از جان چون حلقه بر در تو
بي پا و سر چو حلقه حلقه به گوش چون در

با تو نيارد جهان خصم تو را در ميان
گر همه عنقا به مهر پروردش در کنار