ديوان خاقاني

چو تو در خنده شيرين دو چاه از ماه بنمائي
مرا در گريه تلخم دو دريا بر زمين خيزد

در غم تو هر کجا فتنه درآمد ز در
عافيت از راه بم زود بدر مي رود

روي تو را در رکاب شمس و قمر مي رود
لعل تو را در عنان شهد و شکر مي رود

گر در اين آتش که عشق اوست در درگاه او
آبروئي ماند کس را آب ما باري نماند

اثر نماند ز من در غم تو اين عجب است
که در دل تو ازين غم اثر نمي گردد

تنگ است در وصل تو زان هيچ قدي نيست
کو بر در وصل تو رسد خم نپذيرد

همين بس در بهارستان محشر خون بهاي من
غبارش بوي گل شد در رکاب و گرد جولانش

گاو زر ده به کف سامري و در کف من
آب خضري که در او آتش موسي رانم

هر شب از سلطان عشقم در ستکاني ها رسد
تا به ياد روي سلطان در کشم هر صبح دم

با بخت در عتابم و با روزگار هم
وز يار در حجابم و از غم گسار هم

نازي است تو را در سر، کمتر نکني دانم
دردي است مرا در دل، باور نکني دانم

کوي او جان را شبستان بود زحمت برنتافت
سايه بر در ماند چون من در شبستان آمدم

هر چه من آورم ز طبع آب حيات در دهن
تف دل آتش آورد در دهنم، دريغ من

در عهد تو زيبائي چيزي است که خاص است اين
در عشق تو رسوائي کاري است که عام است آن

حلي چون آفتاب و حله چون صبح از برافکنده
گرفتم در برش گفتم که ماهم در کنار است اين

يکي بخرام در بستان که تا سرو روان بيني
دلت بگرفت در خانه برون آتا جهان بيني

از غيرت عشق تو به دندان بگزم لب
گر در دلم آيد که در آغوش من آيي

ز در تو چند لافم که تو روزي از وفا
به حقايقي نگفتي که سگ در مني

اميدم در زمين کردي که کارت بر فلک سازم
زهي فارغ ز کار من چنين در کار من چوني

يا دست بر دلي ز تو يا پاي در گلي
يا باد در کفي ز تو يا خاک بر سري

ني چون من است در همه عالم ستم کشي
ني چون تو هست در همه گيتي ستم گري

چون رسيدي بر در لاصدر الا جوي از آنک
کعبه را هم ديد بايد چون رسيدي در منا

به چاه جاه چه افتي و عمر در نقصان
به قصد فصد چه کوشي و ماه در جوزا

در اين مقام کسي کو چو مار شد دو زبان
چو ماهي است بريده زبان در آن ماوا

من همي در هند معني راست هم چون آدمم
وين خران در چين صورت کوژ چون مردم گيا