ديوان پروين اعتصامي

در صحبت تو، پاک مرا تار و پود سوخت
شاد آن گلي، که خار و خسش نيست در جوار

گفت: آگه نيستي کز سر در افتادت کلاه
گفت: در سر عقل بايد، بي کلاهي عار نيست

ديوان حافظ

برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سيه کاسه در آخر بکشد مهمان را

در خرابات طريقت ما به هم منزل شويم
کاين چنين رفته ست در عهد ازل تقدير ما

باده نوشي که در او روي و ريايي نبود
بهتر از زهدفروشي که در او روي و رياست

که شنيدي که در اين بزم دمي خوش بنشست
که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

در دير مغان آمد يارم قدحي در دست
مست از مي و ميخواران از نرگس مستش مست

گر غاليه خوش بو شد در گيسوي او پيچيد
ور وسمه کمانکش گشت در ابروي او پيوست

مطرب چه پرده ساخت که در پرده سماع
بر اهل وجد و حال در هاي و هو ببست

دي وعده داد وصلم و در سر شراب داشت
امروز تا چه گويد و بازش چه در سر است

المنه لله که در ميکده باز است
زان رو که مرا بر در او روي نياز است

خم ها همه در جوش و خروشند ز مستي
وان مي که در آن جاست حقيقت نه مجاز است

در کعبه کوي تو هر آن کس که بيايد
از قبله ابروي تو در عين نماز است

گل در بر و مي در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنين روز غلام است

در طريقت هر چه پيش سالک آيد خير اوست
در صراط مستقيم اي دل کسي گمراه نيست

شير در باديه عشق تو روباه شود
آه از اين راه که در وي خطري نيست که نيست

مباش در پي آزار و هر چه خواهي کن
که در شريعت ما غير از اين گناهي نيست

گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست
گفت ما را جلوه معشوق در اين کار داشت

در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود
مي ده که عمر در سر سوداي خام رفت

حسن روي تو به يک جلوه که در آينه کرد
اين همه نقش در آيينه اوهام افتاد

در خم زلف تو آويخت دل از چاه زنخ
آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد

عماري دار ليلي را که مهد ماه در حکم است
خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

چو در رويت بخندد گل مشو در دامش اي بلبل
که بر گل اعتمادي نيست گر حسن جهان دارد

دل به اميد صدايي که مگر در تو رسد
ناله ها کرد در اين کوه که فرهاد نکرد

دلم جز مهر مه رويان طريقي بر نمي گيرد
ز هر در مي دهم پندش وليکن در نمي گيرد