ديوان بيدل دهلوي

يار در آغوش و ما را از جدائي چاره نيست
جلوه در کار و نديدن جاي حيراني است اين

در بساطي کز هوس فکر اقامت کرده ايم
خانه پا را در حنا نتوان گرفتن همچو زين

بر در ناز کبريا چند غبار ما سوي
در کف وهم ما که داد آئينه محال تو

تو شخص آبله پائي و دشت و در همه نشتر
متاز در طلب عافيت پياده بهر سو

ندانم نشه در رد که دارد طينت (بيدل)
که در آينه از تمثال مي بالد خروش او

ما را برون آن در پا در هوا خروشي است
آنجا که خلوت اوست امکان ياد من کو

رنگ تو آشفته چو گل در چمن آرزويت
موج تو غلطان چو گهر در طلب گوهر تو

جمال بي نشان در پرده دل چشمکي دارد
که در انديشه ما خاک گرد و يوسفستان شو

بسکه پيچ و تاب حسرت در نفس خون کرده ام
تيغ جوهر دارد و عريان ميکنم در عرض آه

که برد آن طول و پهنايت چه شد در ياد ليهايت
که چون گوهر غنا در عقده امساک مي بيني

نفس در سينه تا دزديده ئي انديشه مي تازد
عنان ها دارد از خود رفتنت مشکل که در پيچي

بيتو دل در سينه ام دارد جنون افسانه ئي
ناله ام جغدي قيامت کرده در ويرانه ئي

در بر هر زير و بمي خفته فسون عدمي
در همه ساز است رمي با همه رنگست بري

تبسم از لبت چون موج در گوهر کند بازي
نسيم از طره ات چون فتنه در محشر کند بازي

گذشت قافله ها زين بساط نعل در آتش
سپند وار تو هم در کمين به هم شلنگي

چه دارم در نفس جز شور عمر رفته از يادي
غباري را فراهم کرده ام در دامن بادي

زما و من جهاني شيشه زد بر سنگ نوميدي
در قلقل مزن چندانکه در پاي ترنگ آئي

ز حيرت پاي در گل مانده ئي تحريک مژگاني
نگاه بي نيازي تا بکي در چشم ترپيچي

ازين سودا که من در چارسوي نه فلک دارم
همين در سودن دست ندامت ديده ام سودي

ديوان پروين اعتصامي

در نار جهل از چه فکنديش، اين دلست
در پاي ديو از چه نهاديش، اين سر است

تا در رگ تو مانده يکي قطره خون بجاي
در دست آز از پي فصد تو نشتر است

کس را نماند از تک اين خنگ بادپاي
پا در رکاب و سر به تن و دست در لگام

پلنگ اندر چرا خور، يوز در ره، گرگ در آغل
تو چوپان نيستي، بهر تو عنوانست چوپاني

روان ناشتا را کشت ناهاري و مسکيني
تو گه در پرسش آبي و گه در فکرت ناني

در آن سراي که زن نيست، انس و شفقت نيست
در آن وجود که دل مرده، مرده است روان