ديوان بيدل دهلوي

ناله از انداز جرأت در عرق گم ميشود
بلبل ما را که چون شمعست در منقار گل

از عدم هستي و از هستي عدم گل ميکند
بال و پر در بيضه دارد بيضه ها در زير بال

عمريست چون گل ميروم زين باغ حرمان در بغل
از رنگ دامن بر کمر از بو گريبان در بغل

تنها نه من از حيرتش دارم نفس در دل گره
آئينه هم دزديده است آشوب طوفان در بغل

مي آيد آن ليلي نسب سرشار يکعالم طرب
مي در قدح تا کنج لب گل تا گريبان در بغل

خلق ازين اشغال تعميري که در بنياد اوست
بام و در ميفهمد و غافل که ويرانست دل

تنها نه خلق بيخرد بر حرص محمل ميکشد
خورشيد هم تگ ميزند زر در کمر نان در بغل

از خار خار جلوه ات در عرض حيرت خاکشد
چون جوهر آينه چندين چشم مژگان در بغل

اين درد صاف کفر و دين محو است در دير يقين
بي رنگ صهبا شيشه ئي دارند مستان در بغل

بهار آرزو در دل گل اميد در دامن
بهر رنگي که مي آيم چمن پرداز مي آيم

يکنفس در سينه ام بي شور سوداي تو نيست
ميکند تا خار و خس چون شير تب در بيشه ام

سايه را در هيچ صورت نسبت خورشيد نيست
تا تو ما را در خيال آورده ئي ما رفته ايم

چو صبح از ننگ هستي در عدم هم برنمي آيم
غبارم تا هوائي در نظر دارد نفس دارم

(بيدلانت) عالمي دارند در بار نياز
تحفه ام اين بس که خود را در شمار آورده ام

شب از ياد خطت سررشته جان بود در دستم
زموج گل رگ خواب گلستان بود در دستم

نفس تا هست سامان اميدم کم نميگردد
تخيل مشربم مي در خم و گل در چمن دارم

نور جان در ظلمت آباد بدن گم کرده ام
آه ازين يوسف که من در پيرهن گم کرده ام

روا کم دارد اطوارم که گردد در دل رسوا
اگر آهم هوس سر کرد هم در دل علم کردم

تا هر کس از تو در خور فطرت اثر برد
چون شوق در طبيعت عالم حلول کن

موج و گوهر در تلاش ساحل اند آگاه باش
طالب و واصل همه در راه خواهي يافتن

ببينم تا کيم آرد جنون زين دامگه بيرون
پري افشانده ام در رنگ يعني ميطپم در خون

هر قدم چون شمع فکر خويش در پيش است و بس
دامني برچيده بايد در گريبان ريختن

هر دو عالم در کمند سر بزانو بستن است
خانه دارد در بغل تا حلقه ميباشد کمان

چو آن گوهر که بعد از گمشدن جويند در خاکش
پريشان گشت اجزاي جهان در انتخاب من

هر چه نوميد است در رفع جنون دستگاه
هر که را ره نيست در چاک گريبان نگين