ديوان بيدل دهلوي

از خيال عافيت بگذر که در زير فلک
گر همه کوه است سنگش در فلاخن ديده اند

جام در خون زن چو گل (بيدل) دگر ابرام چيست
در بساط رنگ نتوان بيش ازين مختار شد

فسردن نيست دل را بيتو در کنج گرانجاني
که در هر جزو اين سنگ آتش ديگر کمين دارد

غبار هر دو جهان در سراغ ما خون کرد
ز رنگ باخته در هيچ جا اثر نبود

در جهان بي تميزي چاره از تشويش نيست
ما بصد جا منقسم کرديم و دل در سينه بود

اي ابرني بباغ و نه در لاله زار بار
يادي زاشک من کن و در کوي يار بار

سيماب رو در آتش و روغن در آب باش
خود را زجرگه بد و نيک اينقدر برآر

از مدارا غوطه در موج حلاوت خوردن است
چرب و نرمي ها زبان پسته گيرد در شکر

دل مصفا کن شرر در خرمن اسباب ريز
آينه صيقل زن و نقش جهان در آب ريز

سجده واري بار در بزم وصالم داده اند
هان بناز اي سر که خواهي خاک شد در پاي ناز

ترک من مي تازد آشوب قيامت در رکاب
نيست باک از خاک ره در چشم مردم کردنش

در طلسم دهر خصم راحتم از چشم خويش
چون نگه پا در رکاب وحشم از چشم خويش

صبا تا گرد از خاک سر راه تو مي آرد
چمن در کاسه گل ميکند در يوزه بويش

زبان در کام دزدد هر که درس عشق ميخواند
برون لفظ و خط راهي ندارد در ادب گاهش

سبک گردي در اين حيرتسرا آزاده ام دارم
نگه را منع جولان نيست پاي رفته در قيرش

صد آفت از که بايد جست در معموره ئي امکان
اگر صبحست هم از شبنم آبي هست در شيرش

اگر از تردد در بدر بود انفعال مذلتت
بتلاش همت (بيدلي) در ننگ زن تو هم از طمع

تو در خيال تعلق فسرده ئي ورنه
همان جداست چه خاک و چه آب در گل جمع

دو روز در دل خون گشته جوشن زن (بيدل)
نه باغ در خور جولان آرزوست نه راغ

غير از حيا چه پيش توان برد در عرق
چون اشک سعي تا قدم افشرد در عرق

بي تبسم نيست با آن جوش شيريني لبش
تا تو دريابي که در کار است در هر جا نمک

اي از خرامت نقش پا خورشيد تابان در بغل
از شوخي گرد رهت عالم گلستان در بغل

کو خلوت و کو انجمن در فکر خود دارم وطن
چون شمع سر تا پاي من دارد گريبان در بغل

در وادئي کز شوق او (بيدل) زخود من رفته ام
خوابيده هر نقش قدم بگذشت جولان در بغل

اي بهار جلوه ات را شش جهت در بار گل
بيرخت در ديده من ميخلد چون خار گل