ديوان سلمان ساوجي

ديده از کبک در ايام تو شاهين شاهي
کرده با شير به دوران تو گوران آرام

چرخ بر عزم طواف در تو هر روزي
بسته از چادر کافوري صبحست احرام

آب را با سخطت پاي بود در زنجير
کوه را با غضبت لرزه فتد بر اندام

کمترين نايب ديوان تو در مسند حکم
آسمان را قلم نسخ کشد بر احکام

در زواياي حريم حرم معدلتت
شده طاوس ملايک به حمايت چو حمام

قلمم گر به ثناي تو زسر ساخت قدم
طبع من ريخت به دامن گهرش در اقدام

در عهد احسانش گدا، گرفي المثل خواهد عطا
از کوه برلفظ صدا، پاسخ نيايد جزنعم

طبع تو در روز وفا، ابريست سرتاسر حيا
دشت تودرگاه سخا بحريست سرتاسر کرم

بودي زر خور ناروا، در چار سوي آسمان
گرنيستي نامت نشان برچهره او چون درم؟

چو ديو ناکسم و بدسپاس و بدکردار
مباد در همه عالم کسي به کردارم

نماند بند خرد را مجال در سر من
که پرشدست دماغ از خيال پندارم

دميد صبح مشيت رسيد روز اجل
ولي هنوز من از جهل در شب تارم

مرا چو روز و شب آتش فروختن کارست
يقين که گرم بود در جحيم بازارم

در آن زمان که اميد از حيات قطع کنم
ز لطف و رحمت خود نااميد مگذارم

خوش نسيمي از چمن برخاست برخيز اي نديم!
خوش برآور در هواي باغ يکدم چون نسيم

صبحدم بشنو که در ديباچه فصل بهار
مي دهد بلبل مفصل شرح ابواب نعيم

بر سرير سلطنت گل مي دهد هر روز بار
راستي در سلطنت گل شوکتي دارد عظيم

هست جايي آنکه از لطف هوا پيدا شود
قوت نشو و نما در شخص مدفون رميم

در سر کوه ار خيال برق شمشيرش فتد
تاکمرگه کوه را از فرق سر سازد دونيم

از در اصحاب دولت مي توان گشت آدمي
يافت از اقبال ايشان پايه انسان رقيم

پادشاها در بهار دولتت من بي نوا
هستم آن بلبل که چون عنقاست مثل من عديم

گر بدست ديگري آرم سخن عيبم مکن
زان سبب کز دست خويشم در عذابي بس اليم

با آنکه آب در جگرم نيست هر شبي
باشد عيار روي توام ميهمان چشم

در گوشه ها نشسته فروبرده سربرآب
از ترکتاز غمزه تو مردمان چشم

از بس که من خيال تو تحرير مي کنم
بشکست خامه مژه ام در بيان چشم

آنکش خيال لعل تو در چشم خانه ساخت
گوهر به آستين کشد از آستان چشم

در انتظار مقدم خيل خيال تو
روز و شب است بر سر ره ديده بان چشم

آنکو عروس باصره بي راي و حسن او
بنمود چهره در تتق پرنيان چشم

بي حسن روي صائب او جلوه گر نشد
طاوس نور در چمن بوستان چشم

الا که در هواي لقاي مبارکش
مرغ نظر نمي پرد از آشيان چشم

با زيب خاک پايت اگر چشم ياد کرد
از سرمه باد خاک سيه در دهان چشم

شاها بدان خداي که فراش قدرتش
بنهاد شمع باصره در شمعدان چشم

خدود لاله رويان، در عقود لؤلؤي لالا
اگر خواهي بيا بنگر، عذار لاله و شبنم

ستاده نرگس رعنا ميان گلشن خضراء
دوسر در يک بدن پيدا، شده چون توأمان توأم

جمال طلعت بخت توبادا در همه وقتي
چو روي نو عروسان بهاري تازه و خرم!

طناب خيمه افلاک باد فتنه بگسستي
به اوتاد بقايش گر نبودي در ازل محکم

مي صافي که از قرابه چون در جام ريزندش
صفاي جام رنگينش کند روشن روان جم

بجز دهان تو در آفتاب گردش کس
نديده ذره که باشد درو ستاره نهان

در آتش لبت آب حيات مي بينم
مگر رسيد به خاک جناب شاه جهان

سوار عزم تو تا پاي در رکاب آورد
فلک به دست مراد تو باز داد عنان

اگر نبودي مرآت در لباس ذکور
زعفتت ننمودي جمال چهره عيان

بدان حکيم که او در طبيعت مگسي
نهد مرارت درد و حلاوت درمان

نماز شام که زرين غزاله در پس کوه
نهفته گشت و هوا کرد عزم مشک افشان

چنان نمود که فرزند نور ديده من
چو شمع تافته و در گرفته و گريان

درآمد از در خلوت سراي من ناگه
چه گفت گفت که اي پير کلبه احزان

دگر که در حق من شه عنايي دارد
مرا به حکم اجازت نمي دهد فرمان

هميشه تا گره زرنگار ماه بود
چو گوي در خم چوگان آسمان گردان

کمند طره او با کمر چودر پيچد
دقيقه اي زتن من در آن ميان برسان

مجال دم زدنت گر بود در آن خلوت
زمين ببوس و دعايم زمان زمان برسان

در آن ميان چو دهد کام عاشقان لب دوست
بگوبه زير لبش بهره فلان برسان