ديوان بيدل دهلوي

تا سراغ گوهر دل در نظر داريم ما
روز و شب گرداب وش در خود سفر داريم ما

نيست چندان رونقي در رنگ عيش بي ثبات
ورنه صد گل خنده در يک مشت زر داريم ما

حيرت نوا افسانه ام از خويش پر بيگانه ام
تا در درون خانه ام دارم برون در صدا

حسد را ريشه نتوان يافت جز در طينت ظالم
سردنباله دايم در دل تير است پيکان را

در حباب و موج اين دريا تفاوت بيش نيست
اندکي با داست در سر صاحب اورنگ را

غرور و فتنها در سر سجود و عافيت در بر
زمين تا ميتواني بود مپسند آسماني را

تا تواني مشق در دي کن که در ديوان عشق
نيست خطي جز دريدن نامه هاي ساده را

امان خواه از گزند خلق در گرم اختلاطي ها
که عقرب بيشتر در فصل تابستان شود پيدا

تأمل تا چه در گوش افگند پيمانه ما را
نوائي هست در خاطر شکست رنگ مينا را

بهشتي از دل هر ذره در پرواز مي آيد
اگر در خاک ريزد حسرتم رنگ تمنا را

پاي تا سر در دم اما زحمت کس نيستم
ناله ام در سينه خرمن ميکند تأثير را

خواب غفلت ميشود پا در رکاب از موج اشک
در ميان آب (بيدل) نيست تمکين سنگ را

باين پا در رکابي چون شرر در سنگ اگر باشي
تصور کن همان چون خانه بردوشان زين خود را

حق جدا از خلق و خلق از حق برون اوهام کيست
تا ابد گرداب در آبست و در گرداب آب

نيست جاي شکوه گرما را ز ما پرداخت عشق
در کتان ما غشي بوده است و در مهتاب آب

در هواي دود سودا هوشم از سر رفته است
آشيان از دست داد اين مرغ در طيران شب

در خم آن زلف خون شد طاقت دلهاي چاک
صبح ما آخر شفق گرديد در زندان شب

شرم بيدردي تري در طبع ما مي پرورد
تا تهي از ناله شد ني در شکر ميدارد آب

تا خيال تست در دل عيشها آماده است
نيست خامش شمع ما تا هست در مينا شراب

در محيط عشق تا سر در گريبان برده ايم
نيست چون گرداب رزق ما بغير از پيچ و تاب

(بيدل) گم است هر دو جهان در گداز شوق
آن کيست گيرد از نمک خود خبر در آب

طره او بسکه در خون دل ما غوطه زد
چون رگ گل شانه هم انگشت در رنگ حناست

آنچه در بال طلب رقص است در دل آتش است
همچو شمع اينجا زسرتاپاي بسمل آتش است

در دلش ميل جفا نقشي است بر لوح نگين
در لبش حرف وفا بيرون طبع غنچه بوست

در نوبهار لم يزل جوشيده از باغ ازل
نه آسمان گل در بغل يک برگ سبز گلشنت