ديوان انوري

با کف پاي تو در خاک وقار آيد چرخ
با کف دست تو در جود و سخا آيد آز

ساعتي بودم و واقف نشدم رفتم و دل
در کف غم چو تذروي شده در چنگل باز

نه در پيام تو لا گفته ام به هيچ طريق
نه در رسالت او منکرم به هيچ نسق

ملکي که خيمه از خم گردون برون ز دست
در زينهار تو نه تو در زينهار ملک

پاي چون هيزم شکسته دل چو آتش بي قرار
مانده در اطوارد و دودم چو ماهي در شبک

آسمان خود سال و مه با بنده اين دستان کند
در ديش با خيش دارد در تموزش با فنک

قدر تو کيوان و او را مشتري در کوکبه
راي تو خورشيد و او را آسمان در اهتمام

فتنه ها از بخت بيدار تو در زندان خواب
تيغها از عهده کلک تو در حبس نيام

اي ترا در سلک بيعت هم ضعيف و هم قوي
وي ترا در داغ طاعت هم خواص و هم عوام

به کلک و راي در ملک آن کني تو
که در عمر آن نکردست از کف و دم

در مدتي که بودي غايب ز دار دولت
اي در حضور و غيبت شان تو شان معظم

لطيفه اي بشنو در کمال خود که در آن
ملوک نه که ملک هم مرا کند تسليم

ز بيم ديو بدل در همي گداخت ضمير
ز باد سر به تن در همي فسرد روان

بود خواهد عقد تو در عقد چون دنيا و دين
رفت خواهد عهد تو در عهده امن و امان

ز فر اين بود آن سرفراز در بستان
ز شرم اين بود اين زرد روي در معدن

ملک اگر در دولت سنجر به آخر پير شد
شد جوان بار دگر در نوبت طغرل تکين

ز شبه و مثل بعيدي از آن نياري ديد
بجز در آينه امثال و جز در آب اشباه

در صحبت او به که بوي در شب و شبگير
با صورت او به که خوري مي گه و بيگاه

همچنين جمله راهم به سلامت مي برد
نه در آن طبع ملالت نه در آن طوع اکراه

تا همي در بزم گيتي باشد از جنس نبات
در دماغش از دل و جان جام و ساغر يافته

پشتي شده در نيک و بد ابناي جهان را
هر پشت که در صدر تو يک روز خميده

از جهان برخور بدان منگر که در خورد تو نيست
نيست او در خورد تو ليکن تو او را درخوري

در چنان دوران که عمري در سه کشور بلکه بيش
ز ايمني زادن سترون شد چو گردون مادري

آنکه هم در عقل ممنوعست و هم در شرع شرک
جز به ذاتش گر به عزم وقصد سوگندي خوري

زمان در امتثال امر و نهي او چنان واله
که ممکن نيست در تعجيل او گنج شکيبايي