ديوان انوري

اگر نه لاف سخا از دلت زند دريا
به جاي در و گهر در دل صدف خون باد

عشق و سرور و لهو مرا در نهاد رست
سوداي جام و باده مرا در سر اوفتاد

در موضعي که جود تو پرواز کرد زود
در پيش ز ايران تو زر بر زر اوفتاد

کان در نظر راي تو نامد ز حقيري
آن چيست که آن راي ترا در نظر آمد

به صدق نيست در اين عهد بخت ناصر جاه
به طبع نيست در اين عصر ملک غمخور جود

هرکرا در دور گردون ذکر مقصد مي رود
يا سخن در سر اين صرح ممرد مي رود

در عشق مال آز روان شد به سوي تو
هم در نخست گام به دريا و کان رسيد

کرده در دلو برين منطقه و هيات آسان
کرده در حوت بر آن ابجد و هوز دشوار

در ادب گرچه پياده است چو خصمت گه عفو
در سخن هست چو عقلت گه ادراک سوار

من در آن صورت او عاجز و حيران مانده
ديده در وي نگران و دل از انديشه فکار

تا در سراي شادي و غم در زبان فتد
چون نيک و بد صواب و خطا کرد روزگار

تا در آب چشمم و در آتش دل از فراق
همچو بادم من ز خاکي و دويي روزگار

زآب چشم و زآتش دل گر بخواهم در جهان
باد را پنهان کنم در خاک من همچون شرار

ياورش بادا حق عزوجل در همه کار
تا در اين کار بود با تو به همت ياور

در باز کرد و دست ببوسيد و در کشيد
تنگش چو خرمن گل و تنگ شکر ببر

يا در خمار مانده اي از صبح تا به شام
يا در شراب خفته اي از شام تا سحر

اي در ضمان عدل تو معمور بحر و بر
وي در مسير کلک تو اسرار نفع و ضر

به گاه کينه هوا در دو پاي او مدغم
به وقت حمله صبا در دو دست او مضمر

ز فرقش تا قدم در ناز و کشي
ز پايش تا به سر در زر و زيور

اي ترا در حبس طاعت هم وضيع و هم شريف
وي ترا در تحت منت هم صغير و هم کبير

در بد و نيک آسمان را باد درگاهت مشار
در کم و بيش اختران را باد فرمانت مشير

بلي توقع من بنده خود همين بودست
چه در قديم و حديث و چه در قليل و کثير

ايا به دامن جاه تو در سپهر نهان
و يا به ديده جود تو در وجود حقير

که بود با تو همه پوست در وفا چو پياز
که روزگار به لوزينه در ندادش سير

ايا به قدر و شرف در جهان عديم شبيه
و يا به جود و سخا در زمين عزيز نظير