ديوان انوري

اي در دلم خيال تو شکي به از يقين
وي در سخن لب تو وجودي کم از عدم

بيا که بي رخ گلرنگ و زلف گل بويت
شکسته در دل و در ديده خارها دارم

ايمان و کفر نيست مرا در غمش که من
در کار او به کفر و به ايمان نمي رسم

جان بود و دلي ما را دل در سر کارت شد
جان مانده چه فرمايي در پاي تو افشانم

تا شد دلم آويخته در حلقه زلفين تو
سر از هواي دلبران چون حلقه بر در مي زنم

در کار تو جان را به جفا نيست گرفتيم
در راه تو رخ را به وفاراست نهاديم

در خون و خاک پيش تو مي گردم وز شوخي
در چشمت آب نيست ندانم که بر چه بادي

در نعره خناق آرد و در جلوه تشنج
گر باس تو ياري ندهد کوس و علم را

نه چرخ و چرخ ازو کاج خورده در جنبش
نه کوه و کوه از کوس خورده در بالا

در مذاق دهر هست از لطف تو طعم شکر
در دماغ چرخ هست از خوي تو بوي گلاب

آن منم يارب در اين مجلس به کف جزو مديح
وان تويي يارب در آن مسند به کف جام شراب

گر نويسد نام باست بر در شهر تبت
خون شود بار دگر در ناف آهو مشک ناب

من ميان هر دو با جاني به غرغر آمده
در کف غم چون تذروي مانده در پاي عقاب

با دست بر لب من و آبست در دو چشم
از باد با نفيرم و از آب در عذاب

آنکه گردون را برو ترجيح نتواند نهاد
عقل کل در هيچ معني جز که در تقديم ذات

هر کرا در دل هواي تست ايمن از هوان
هر که را در جان وفاي تست فارغ از وفات

گرچه در هر جگري درد و غمت بيخي زد
که شبان روزي چون ذکر تو در نشو و نماست

آنکه در شش جهت از فضله خوان کرمش
هيچ دل نيست که از آز در آن دل کربست

گر به خاطر در نگنجد مدح تو نشگفت ازآنک
هرچه عقلش در تواند يافت از قدرت کمست

وهم نيارد شمرد آنکه شه از حمل و حمل
در پي اشتر سپرد در سم استر شکست

بر که بگشاد سنان تو به يک طعنه زبان
که نه در سکنه زبانش همه در کام گرفت

دست خصمت به سخا زان نشود باز که بخل
دستهاشان به رحم در همه در خام گرفت

وان رازها که در سر افلاک و انجمست
از نحس و سعد راي ترا در ضمير باد

وگر تفاخر دريا به دست او نبود
به جاي در و گهر در دل صدف خون باد

ايا به دست تو در گوهر سخا تضمين
به پاي قدر تو در اوج چرخ مضمون باد