ديوان اوحدي مراغي

اي که نچيدي گلش،، در گل خود کن نظر
اي که نديدي رخش، در دل خود کن نگاه

اوحدي، ار کار هست، بر در او بار هست
در شو و حجت بگير، بگرو و حاجت بخواه

جان در بلاي زلف او تن، مبتلاي زلف او
در حلقهاي زلف او، دل خان و مانها ساخته

تو اي همراه، ازين منزل مکن تعجيل در رفتن
که اين جا در کمند او اسيرانند پابسته

در شگرفان حرکاتيست که آتش خوانند
در تو آن هست و دو صد فتنه به آن پيوسته

خود را شمرده با او چون صفر در عددها
او را بديده در خود چون مي ز جام باده

ز هر سو فتنه اي برخاست در ايام حسنت، من
کجا ايمن توانم بود در ايامت افتاده؟

وفاي دوستان بر دل چو مهري بر نگين ديده
خيال همدمان در جان چو نقشي در درم کرده

آن ماه در مهد آمده، کام مرا شهد آمده
من باز در عهد آمده، او از سر پيمان شده

کان گنج را نيابي جز در سراي ويران
و آن شاه را نبيني جز در قباي ژنده

کژ مکژ اين گروه راه به جايي نبرد
تا که در افتادشان در مکن و کن کنه

اي در غم عشقت مرا انديشه بهبود نه
کردم زيان در عشق تو صد گنج و ديگر سود نه

سيم از ميان ببرده و در کيسه ريخته
زر در کمر کشيده و بر کوه بسته اي

با اوحدي يکي شو و مشنو که: در وجود
هرگز در آن يگانه رسد جز يگانه اي

هر گه که بر در تو من آب روي جويم
خون مرا بريزي بر خاک در چو آبي

از سرکشي او چون علم در جنگ با ما روز و شب
ما در برش زاري کنان مانند کوس نوبتي

مرا با جمع رنداني که در ديرند ضم کردي
چو دير از غير خالي شد در خلوت بهم کردي

من به آب مي بشويم نام خود، تا در قيامت
چون شمار خلق باشد، من نباشم در شماري

اين غزل مي خوان و در وي اوحدي را ياد مي کن
گر بود فصل بهارت در گلستانها گذاري

آن ترک را به مستي امروز در ميان کش
ور در ميان نيايد، آخر کم از کناري

مرا در جامه مي جويي، نيابي جز خيال از من
چه جاي جامه؟ کين جا تو شهيدان در کفن داري

گر ندانم راه بام، از آفتاب روي خود
در فرستي پرتو و چون ذره در بانم بري

ترا با ديگران جنگست و دشمن در بن خانه
به گرد نفس خود بر گرد، اگر در بند پرخاشي

ندارم آستين زر، که در پايت کنم، ليکن
پر از گوهر کنم راهت، چو در دامان من باشي

چون سبکدل نشوم در کف چنگ تو؟ که روزي
در نياري ز جفا با من بيدل سرسنگي