ديوان اوحدي مراغي

مگر يزدان به روي من در وصل تو بگشايد
و گرنه من در گيتي به روي خود فرو بندم

زهي! در هجر آن جانان عذاب تن که من دارم
زهي! در عشق آن دلبر بلاي جان که من ديدم

تا ميسر گشت در گرمابه وصل آن نگارم
در دل و چشم آتش و آب دوصدگرمابه دارم

ناخنش در خون خود مي ديدم و در ناخن خود
آن قدر قوت نمي ديدم که پشت خود بخارم

من از پيوستگان دل غريبي در سفر دارم
که بي او آتش اندر جان و ناوک در جگر دارم

مرا تا او برفت از در نيامد در نظر چيزي
بجز عکس خيال او، که پيش چشم تر دارم

ز داغ و درد تو بر جان و دل نشان دارم
خيال روي تو در چشم در فشان دارم

چنان مکن که به زنار در حساب آيد
همين کمر که ز بهر تو در ميان دارم

مرا به عشق تو چون آب در گذشت از سر
چه غم ز سرزنش هر که در جهان دارم؟

دگران نهند خاک در او چو تاج بر سر
نه چو من که خاک آن در ز براي ديده دارم

من شمع گشتم و تو پروانه، تا به زاري
در پاي من بميري، من در برت بسوزم

در سر هر که ببيني، هوسي هست و هوايي
در سر من هوس آن که: به پاي تو رسانم

گر جامه دراندازي وز جسم برون تازي
در جسم تو جان گردم، در پود تو تار آيم

به جفا از در خود دور مگردان ما را
تا بجوييم دلي را که در انداخته ايم

دل بسته ايم، در سر زلف تو گر چه خلق
پنداشتند کز سر آن در گذشته ايم

در دل ما هر چه بود، جز هوس و ياد حق
اين بسترديم پاک، آن به در انداختيم

در آن روزي که سوي قبله گردانند رويم را
رخم در قبله باشد، ليک چشمم سوي اين ترکان

سرم در دام و تن در قيد و دل دربند مهر او
مسلمانان، درين حالت سفر کردن توان؟ نتوان

در دهر چون من بيدلي سرگشته کم پيدا شود
در شهر چون او دلبري عيار نتوان يافتن

در کارگاه سينه چون سوداي او بر کار شد
يک لحظه ما را بعد ازين در کار نتوان يافتن

من آن چرخم، که از جانست مهرم در ميان دل
من آن صبحم، که از اشکست پروين در کنار من

از ديده گر در پيش دل سيلي نرفتي هر نفس
آتش به جانم در زدي اين آه برق انداز من

دور مرو، دور مرو، يار ببين، يار ببين
در نگر از ديده جان در دل و ديدار ببين

تو در مراغه فارغ و صوفي به نوبهار
در خاک و خون مراغه زنان ز آرزوي تو

چون به در دل رسي،رنگ رخ اوحدي
خود بتو گويد که: ما در چه رسيديم ازو؟