ديوان اوحدي مراغي

گر به گزش در افگني، سنگ و گزت بهم زند
ور به رزش در آوري، غوره و رز تلف کند

بستم دکان مشغله را در به روي خلق
تا عشق او در آيد و بيع و شري کند

چشم من توفان همي باريد در پاي غمت
گر چه از گرمي دلم را در جگر آبي نبود

کاروان مشکل رود بيرون، کز آب چشم من
جمله را خر در خلاب و بار در گل مي رود

رخت اين آتش سوزنده که در سينه نهاد
عجب از ديگ هوس نيست که در جوش آيد

در دل من سوز عشق شعله زن آمد و ليک
زانچه مرا در دلست هيچ نداري خبر

گر تو هم در سينه داري غيرتي، رشکي ببر
ور تو هم در ديده داري حيرتي اشکم ببار

گفته اي: در کار عشق من ببايد باخت جان
خود ندارم در دو گيتي غير ازين کار، اي پسر

در عجبي ز حيرتم، در رخ چون نگار او؟
حيرت من چه ميکني؟ بردن هوش او نگر

اي دل، بيا و در رخ آن حور مي نگر
بفگن حجاب ظلمت و در نور مي نگر

مقابل در حضور خود جفا زين پيش ميگفتي
شنيدم زان که: در غيبت کرم فرموده اي ديگر

آنرا که در کنار به خون پروريده ايم
خون در کنار دارم و او از کنار دور

گر تو گل چهره در آيي به چمن مست امروز
ما بدانيم که در باغ گلي هست امروز

مگر باد صبا گويد نشان آتشين رويي
که گه در خاک ميجويم نشان و گاه در آبش

کي در کنارم آيد؟ چو زان ميان لاغر
در چشم من نيايد غير از کمر، که بستش

چو در وصل مي جويي در صحبت ببند اول
پس آنگه کشتي حاجت به درياي کرم درکش

بوده ز جور تو ما در همه وقتي زبون
گشته به مهر تو ما در همه گيتي مثل

هر سحر زلف چو شامش، که دلم در کف اوست
در کف باد شمالست، خنک باد شمال!

چو گفتم: در ميان تو بپيچم چو کمر دستي
شدي در تاب و دربستي به زلف تابدارم دل

تا دل اندر پيچ آن زلف به تاب انداختم
جان خود در آتش و تن در عذاب انداختم

چون نه مرد آن دهانم، با لب شيرين تو
اوحدي را در سؤال و در جواب انداختم

در سر هوس اوست، به هر گوشه که باشم
در دل طرب اوست، به هر گونه که هستم

چو دل در ديگري بستي نگاهش دار، من رفتم
چو رفتي در پي دشمن، مرا بگذار، من رفتم

آ ستين گر چه به خون ريختنم باز نوردد
تا اجل در نرسد دامن ازو در ننوردم

با او روم در پيرهن، بي او نيابم در کفن
تا تو نپنداري که: من از دوست مهجور آمدم