ديوان اوحدي مراغي

با دل فارغ او زاري من سود نداشت
گر چه سوز سخنم در در و ديوار گرفت

آخر که ديد روي تو، اي مشتري لقا
کش در غم تو ناله به عيوق در نرفت

ترا با اوحدي جنگست و ما را فکر آن در دل
که سر در پايت اندازيم،اگر باشد سر جنگت

من ترا ميخواهم از دنيا، بهر منزل که هست
اي که منزل در دلم داري ومن در جستنت

باز بالاي تو ما را در بلا خواهد نهاد
دود زلفت آتشي در جان ما خواهد نهاد

کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد
چو روز کوچ او باشد به پيش آهنگ در بندد

بسان اوحدي بر خود در بيداد بگشايد
کسي کو دل بر وي يار شوخ شنگ در بندد

دل در جهان به حلقه ربايي علم شود
گر سر در آن دو زلف چو پرچم بر آورد

تير هجرم به جگر در زد و انديشه نکرد
که دلم در پي او ناوک آه اندازد

دم در کشيده بود دل من ز دير باز
آتش در اوفتاد به جانم، چو دم بزد

به رغم من برود هر زمان، که در نظرم
کسي بجويد و با مهر او در آميزد

تو سيم خواسته اي ز اوحدي و ديده او
ز مفلسي همه در در جواب مي ريزد

روي در خاک درش کرده جهاني زن و مرد
تا که در خورد بود؟ يا که پسندش باشد؟

برون شهر، با ياران، شب مهتاب در صحرا
قدح در دست و مطرب مست و ساقي يار خوش باشد

مکن دعوت به شيريني مرا ز آن لب که در جنت
خسيسي گويد از حلوا، که در بند شکم باشد

هر که عاشق باشد او را، مي نپندارم، که در دل
حرقتي، يا رقتي در چشم بيدارش نباشد

آمد و شد در گرفت از چپ و از راست دوست
دل به تماشاي او بر در و ديوار شد

رفت آن نگار خانگي در پرده بيگانگي
اي ناله، بر خرچنگ شو، کان ماه در خرچنگ شد

هرگز از عشقي مرا پايي چنين در گل نشد
هيچ سال اين دردم اندر جان وغم در دل نشد

هيچ سعيي در جهان چون سعي من ضايع نگشت
هيچ رنجي در وفا چون رنج من باطل نشد

و گر پرسد لبم: ياري چه بااو کرد؟ در گوشش
بگو: تقصير کرد او نيز در کاري که خود داند

در حلقه عشق ار نبود نفس ترا راه
هش دار! که چون حلقه بر آن در بنماند

گر چه در پاي دلم خار جفا بود، دگر
گل به دست آمد و در پاي دلم خار نماند

در حلقه اي که عشق رخت نيست فارغند
در رسته اي که راه غمت نيست رسته اند

به ز مستي در شکوفه است و گل اندر خفت و خيز
نرگس بيچاره را چون در خمار انداختند؟