ديوان امير خسرو

مرا بر جان رسيده زخم و او مشغول ناز خود
شکاري مي طپد در خون و ترک مست در بازي

شب خون به نهان خوردم و امروز به روي تو
هر صبح خماري را در در خور بود آشامي

تا کي دوم چون بيخودي در کويت ار بختم بدي
يا پاي در سنگ آمدي يا سر به ديوار آمدي

از قد خود کمان کنم وز رخ خويش جام زر
تا به طريق خدمتي در نظرش در آرمي

خسروم و به جاي رز جام جهان نما کشم
عادت مور را شبي در نظرش در آرمي

غرقه در بحر غم عشقم و در خون جگر
مي رود بي رخت از چشمه چشمم ارسي

در رشک آن که در غم تو گرددم شريک
مي ميرم و غم تو نگويم به همدمي

در آن ساعت که سرو تو من اندر بوستان ديدم
اگر در چشم من گل نيست باري خار بايستي

گدايي مي کنم ار وقت خوش را از در دلها
گه آن گنج روان در خانه ويران من بودي

تيغ تو چون در بر لشکر کليد فتح شد
دست بگشا قلعه دربند را در باز کن

اين چنين در هم و پيچان ز چه گشته ست دلم
سايه زلف تو افتاد مگر در دل من

در کشتن بيچارگان تعجيل کم فرماي زانک
گر هست جاني در تنم بهر تو مي دارم نگه

ديوان اوحدي مراغي

مجو آزار آن بيدل، که از سوداي وصل تو
دلش پيوسته در بندست و جان در زير بار او را

ز اشتياق تو در افتاد به جانم آتش
وز فراق تو در آمد به سرم دود، بيا

اگر آن زلف تو در بردن عقل از همه روي
وي لب تو در غارت دين از همه باب

بس دام که در راه تو آهو بره کردند
در دام نرفتي و کس از دام نرستت

هر چند نيست با ما مهر تو در ترقي
هر لحظه با تو ما را شوقيست در زيارت

روي او در حسن چون ما هست، مي گويم تمام
قد او در لطف چون سروست، بنموديم راست

گر زبان در کام من شيرين شود چون نام او
بر زبانم رانم، سرم در معرض انديشهاست

نقد هر خوبي که در گنج ملاحت جمع بود
يک به يک در حلقه آن زلف چون مار آمدست

از تو دارم هوسي در دل شوريده، ولي
راه عشقت نه به پاي دل در دام منست

نيست بجز ياد او در دل ما جاي گير
در سر ما هم مباد هر چه نه سوداي اوست

تن در نماز و روي به محرابها چه سود؟
چون روي دل به قبله و دل در نماز نيست

ديگر آن حلقه و آن دانه در در گوشت
که ببيند، که نبخشد دل و دين و هوشت؟

در آن زمان که به عزم طرب شوي بر پاي
نشاط باده به سر در فتاده بايد رفت