ديوان امير خسرو

در نوبهار چون تو نه اي در چمن مرا
از سرو و گل چه خيزد و از لاله زار نو

در پاي خم امروز چو من صاف دلي نيست
جز درد که پيوسته بود در قدم او

من امشب جان شيرين در سر و کار وفا کردم
تو در دولت بمان جاويد هر روزي بر افزون شو

گهي خواهم کشم ديده، گهي خواهم نکو دارم
چو بينم سوي او انگشتها در ديده در کرده

جوشان به مرکب گرم رو، در ديده ميدان کرده نو
در هر رکابش نوبه نو گنبدگري کار آمده

هم عاشقان در شست تو، هم روزه داران مست تو
هم زاهدان از دست تو در بند پندار آمده

هست اين مه فرخنده فر، ليک برو فرخنده تر
کو ديده مه را در نظر در روي زيبا داشته

تا هر که باشد يار تو، بيخود شود در کار تو
اي زير لب گفتار تو در باده افيون ريخته

جان که نماند مقيم در صف عشاق باز
سر که نداري به راه در ره درويش نه

مهي در آمده و در درونه جا کرده
برفته جان و به تو جاي خود رها کرده

از بلا و فتنه ترسي، چشم در خوبان منه
بيم چاوشان کني، در يوزه از سلطان مخواه

به باغ سايه ابرست و آب در سايه
ازين سبب من و جانان و خواب در سايه

در ديده خسرو نگر ز اشک و خيال روي تو
ماهيت در هر گوشه اي بر هر مژه سياره اي

دي چشم را فرموده اي گه گه نظر در کشتگان
گر در پذيرد اينقدر، گبري مسلمان کرده اي

اي که در ديده دروني و در آغوش نه اي
هم به ياد تو که يک لحظه فراموش نه اي

ما را تو مکش در هوس آن لب شيرين
اين سوي در آيم، گرم آن سوي براني

خسرو که در چاه زنخ اندازي و برناريش
جادوست، پس او را نگر، در چاه بابل مي کني؟

صورت چين نايدت از هيچ رويي در نظر
با چنان رو گر نظر در صورت چيني کني

پاي افشرده و زانو زده اي در کاري
دامنت چون بگرفته ست و تو در کار خودي

چون بد کني، بديت بگويند، از آن مرنج
کان هم خودي که در حق خود در تکلمي

عمرم آن است که در ديده همي آيي، ليک
مردن اين است که در ديده بسي مي ماني

بيا تو در بر خسرو، ببر غم از دل او
به شادي دل آن کس که در بر اويي

يکي بازآ و در ديوارهاي خانه خود بين
که در هر يک به خون من نوشته ماجرا بيني

لبت در خواب مي بوسيدم امشب، بلعجب کاري
که مي در خواب مي خوردم، اين زمان مستم به بيداري

هر بار که تو در دل شب در دلم آيي
خون دلم آيد ز دو ديده به روايي