167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
بوستان سعدي
در حجره اندر سرا بوستان
که يک روز خشتي کنند از گلت؟
که سرمايه عمر شد پايمال
که فردا شوي سرمه در چشم خاک
سرآمد بر او روزگاران عيش
که وقتي سرايش زر اندوده ديد
پس از مرگ دشمن در آغوش دوست
چو بيند که دشمن ببخشايدم
که گويي در او ديده هرگز نبود
به معجر غبار از پدر مي زدود
که بازش به معجر توان کرد پاک
در آن دم که بگذشت و عالم گذاشت
قيامت بيفشاند از موي گرد
سر و تن بشويي ز گرد سفر
ز بهرم يکي خاتم و زر خريد
که در روي نيکان شوي شرمسار
اولوالعزم را تن بلزد ز هول
ببين تا چه گفتند پيشينيان
زبان آوري در سرش رفت و گفت
کز اينان نيايد بجز کار بد؟
که ترسم شود ظن ابليس راست
چو در روي دشمن بود روي تو
چو بيند که دشمن بود در سراي؟
که دشمن نيارد نگه در تو کرد
همي گفت هر دم به زاري و سوز
که ناگه در توبه گردد فراز
که حمال عاجز بود در سفر
ندانم که در صالحان چون رسي؟
که پاک است و خرم بهشت برين
گل آلوده معصيت را چه کار؟
در آشوب خلق از پدر گم شدم
که عارف ندارد ز در يوزه ننگ
که سلطان از اين در ندارد گزير
که يک روز جوز خرمن نماندش به دست
تو آني که در خرمن آتش زدي
از او نيک بختان بگيرند پند
که سودي ندارد فغان زير چوب
که فردا نماند خجل در برت
که چون گرگ در يوسف افتاده بود
به تندي پريشان مکن وقت خوش
مرا شرم باد از خداوند پاک
دل از دهر فارغ سر از عيش خوش
ز جان داري افتد به خربندگي
در عذرخواهان نبندد کريم
که سيل ندامت نشستش گناه
که باد اجل بيخش از بن نکند
که چندين گل اندام در خاک خفت
بشوريد حال و بگرديد رنگ
که نوميد گردد برآورده دست
که جرم آمد از بندگان در وجود