167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
بوستان سعدي
ز صحبت گريزان، ز مردم ستوه
فرو رفته پاي نظر در گلش
که در صنع ديدن چه بالغ چه خرد
که در خوبرويان چين و چگل
که دارد پس پرده چندين جمال
جو آتش در او روشنايي و سوز
کز اين آتش پارسي در تبند
به دامن در آويزدت بد گمان
چه دريابد از جام گيتي نماي؟
که فرعون اگر هست در عالم اوست
غنيمت شمارند و فضل خداي
خوشي را بود در قفا ناخوشي
گريزند از او کاين چه ديوانگي است؟!
که بدبخت زر دارد از خود دريغ
به گردن در افتاد چون خر به گل
که در وعظ چالاک و مردانه بود
ز چندان هنر چشم عقلت ببست
چه در بند خاري تو؟ گل دسته بند
نبيند ز طاووس جز پاي زشت
چو در خود شناسم که تر دامنم؟
به نفرت کند و اندرون تباه
که شکري ندانم که در خورد اوست
اگر مردي از سر بدر کن مني
به پستان مادر در آويخت دست
ز انبوب معده خورش يافته ست
بهشتست و پستان در او جوي شير
سرشته در او مهر خونخوار خويش
به صبرت فراموش گردد گناه
مگس راندن از خود مجالت نبود؟
که نتواني از خويشتن دفع مور
که در صلب او مهره يک لخت نيست
که گل مهره اي چون تو پرداخته ست
زميني در او سيصد و شصت جوي
جوارح به دل، دل به دانش عزيز
نکردت چو انعام سر در گياه
چه سهل است پيش خداوند مال
چه غم دارد از تشنگان زرود
که يک چند بيچاره در تب گداخت
گذر کرد بر هندوي پاسبان
به لرزش در افتاده همچون سهيل
که طبعش بدو اندکي ميل داشت
ز بدبختيش در نيامد به دوش
چو دستت در آغوش آغوش شد؟
چه دانند حال کم گرسنه؟
که شخصي همي نالد از دست تنگ
به گرما بپختم در اين زير خام
به صورت جهود آمدش در نظر
مبادا که ناگه درافتي به بند
که فردا چو من باشي افتاده مست؟
مزن طعنه بر ديگري در کنشت