ديوان امير خسرو

همه شب در دلم آن کافر خون خوار مي گردد
حرير بسترم در زير پهلو خار مي گردد

که گويد حال من پيشت، کجا ياد آورد سلطان؟
ز سرگشته گدايي کو به خواري در به در گردد

خيالت گر در آب آيد کند آب حيات آن را
بدانگونه که هم در وي خيالت جانور گردد

ميا در پيش چشم کس سپند روي تو خسرو!
روا داري که آتش در من اندوهگين گيرد

کرم کن در حق خسرو که جاويدان همي ماند
چو مي داني کسي در دهر جاويدان نمي ماند

اگر بيني که خسرو نيم کشته گشت از چشمت
ز بيم جان در آن گيسوي خم در خم نمي بيند

به جان تو که جان تاباک باشد در دم آخر
دم مهر و وفايت هم در آن تاباک خواهم زد

رخي داري که وصف آن به خاطر در نمي گنجد
شراب لذت ديدار در ساغر نمي گنجد

کجا چيده بود آن مو همه کز لب برون آري
ز تنگي در دهان تو چو مويي در نمي گنجد

خيالت چون به چشم آمد، برون شد مردم چشمم
که در يک ديده مردم دو مردم در نمي گنجد

در آ در چشم و بيرون کن خيالات دگر کانجا
نگنجد مو که دو سلطان به يک کشور نمي گنجد

ز گرد آلوده روي آن سوار من همي خواهد
که افتد در زمين خورشيد و اندر خاک در غلتد

قدش خون مي خورد در دل، من از وي در جگر خوردن
نهالي کاين خورش يابد، ضرورت بر همين بخشد

عجب بخشنده اي شد چشم خسرو بر سر کويش
که خاک در کند دريوزه و در ثمين بخشد

مي پرسم و مي جويم در هر نفسي صد بار
او در همه عمر خود يک بار نمي پرسد

در جوي رود هر کس، چشم من و خون دل
کان کو دل خوش دارد در آب روان بيند

هرگز نرود از دل من گريه شب
کش در ته پهلو شد و از خواب در آمد

يارب، چه شد او، در تن نالان که جا کرد؟
آن جان برون رفته که در جان سقر آورد

مانا که بپرسي ز دل من که چه کردي؟
در کوي تو کز خون همه ديوار و در آلود

آن يار به دل در شد و تن خدمت او کرد
بستند در دل، خرد و هوش برون ماند

در پاي تو خسرو چه کند، گر نکند جان
اکنون که مرا روي تو در چشم تر آمد

آن شب که بتا، چشم تو در خواب ببينم
در ديده خود خواب ندانم که چه باشد

آن خواجه که مي گفت که دارم خبر از عقل
در عشق در آمد، يکي از بي خبران شد

بس مرد خدايي که چو در عشق در آمد
گلگونه خون کرد به رخسار و زني شد

دل نيست که در وي غم دلدار نگنجد
سندان بود آن دل که در او يار نگنجد