ديوان امير خسرو

مگر شراب شفق خورد شب ز جام هلال
که هر گهر که در او بود جمله در صحراست

هنوز آن که نشينيم با تو در سينه ست
هنوز در دل من آن هواي ديرينه ست

گذشت آن مه و اين لحظه بيش مي گويي
تصوري ست که در خواب يا در آيينه ست

قد قامت مؤذن در گوش در نگنجد
آن را که شد ز خوبان مشمول قد و قامت

به نور روي تو در زلف مي توان رفتن
شب است و شعشعه ماهتاب در نظر است

رخت کز آتش تبها به تاب در عرق است
چو نيک مي نگرم آفتاب در عرق است

به خونش گر شد آن روي و در عرق افتاد
هميشه شمع منور به تاب در عرق است

ز غيرت اين تن خسرو چو در تب و سوز است
دلش بر آتش غم چون کباب در عرق است

ترا که جز رخ تو، در نظر نمي آيد
دو ديده در هوس روي تو بر آب چراست

سخن کشيدم ازان لب که در دهان تو چيست
شکر بريختن آمد که در دهان اين است؟

کمر گرفتم و گفتم که در ميان چيزي ست
به پيچ زد سخنم را که در ميان اين است

زباده خونبهاي خويش مي نوشم که باز از وي
مرا در سينه غمهاي کهن در کار مي آيد

خرامان مي رود در چشم و صد خار مژه در ره
که دامن گيرش آنها يک سر سوزن نمي آيد

دل ديوانه خسرو که در زنجير زلفت شد
به صد زنجير آن ديوانه در مسکن نمي آيد

چه فرخ ساعتي باشد که يار از در درون آيد
به گلزار خزان ديده بهار از در درون آيد

در خود بيش ازان مي بوسم و شادم بدين سودا
که روزي عاقبت آن شهسوار از در درون آيد

نگارا، ديده در ره مانده ام وين آرزو در دل
که يارب، نازنين ياري چو تو بر من چسبان آيد

غمت هر شب رسد در کشتنم، وانگه امان يابم
که از بهر شفاعت را خيانت در ميان آيد

گهي جولان او در جان، گهي ميدان او در دل
غلام آن سوارم من که اندر جان فرود آيد

صبوري را دلم در خاک مي جويد، نمي يابد
غبار کيست اين، يارب، که در جان حزين آمد

رسيد آن آدمي رو باز و آمد در نظر، دانم
به پاي ديگران امروز من در خانه خواهم شد

مگر لعل لبت بوسم، چو مي در شيشه جا آرم
مگر جعد ترت گيرم، چو مو در شانه خواهم شد

سخن مي گفتم از لبهاش در کامم زبان گم شد
گرفتم ناگهان نامش حديثم در دهان گم شد

عنانش گير و مگذار، اي رقيب، از خانه بيرونش
که از دمهاي سرد عاشقان در تاب و در هم شد

چرا ديوانگي نارد مرا در گرد کوي او؟
که در هر گوشه چندين جان ناخشنود مي گردد