ديوان امير خسرو

در هجر توام کار به جز آه و فغان نيست
در پيش توام دان که زبانم به دهان نيست

ما و عشق يار اگر در قبله و در بتکده
عاشقان دوست را با کفر و ايمان کار نيست

اي خيال يار صورت مي کني در دل مرا
صبر خسرو را رقم در دفتر شاپور نيست

هر که هست آخر نه در زير زمينش رفتن است
خود گرفتم در بلندي ز آسمان خواهد گذشت

ديده دل را در بلا افگند و خواهي ديد فاش
در ميان ديده و دل موج خون خواهد گذشت

با غمش خو کردم امشب، گر چه در زاري گذشت
ياد مي کردم ازان شبها که در ياري گذشت

چون بقا را در جهان پيش خرد سرمايه نيست
اين به ريشت باد چندين، در بروتت باد نيست

گر چه خفتن خوش بود با يار در شبهاي وصل
ليک در شبهاي غم بيدار بودن هم خوش است

من ز تنهايي به خون غرق و تو پهلوي کسان
خون من در گردن آن کس که در پهلوي تست

ما و مجنون در ازل نوشيده ايم از يک شراب
در ميان ما ازان رو اتحاد مشرب است

تا خيال روي او را ديده در تب ديده است
مردم چشمم به خون در اشک ما غلتيده است

تو سنت در سينه من نعل در آتش نهاد
هست از آنجا آتشي کز نعل يکران تو جست

زلف تو در دلم آمد، نفسم بسته بماند
زار مي گريم و چندين گر هم در نفس است

اي لب از خون دلم شسته ز بهر خونم
تا چه در دست که لبهاي ترا در شکم است

هر که جان در ره جانان ندهد مرده بود
مرده هم بدهد، اگر در تن او جاني هست

چابک تر از تو در همه عالم سوار نيست
زيباتر از تو در همه عالم نگار نيست

دل در جهان مبند که کس را ازين عروس
جز آب ديده خون جگر در کنار نيست

اي غمزه زن که تير جفا در کمان تست
آهسته تر، که دست دلم در عنان تست

خسرو، تو کيستي که در آيي در اين شمار
کاين عشق تيغ بر سر مردان دين زده ست

آن خط پر بلا که در آغاز رستن است
با او چه فتنه ها که در انبار رستن است

در زنده عيب زنده دلان نيست خود به نقص
در آب خضر، اگر چه گلش آفتابه ايست

گذشت در دل من صد هزار تير جفا
که هيچ در دل آن يار بي وفا نگذشت

چو ماهيي که در افتد به دام خسرو را
به قيد زلف در افگند و زار زار بکشت

سماع در دل من کار کرد و سينه بسوخت
هنوز مطرب ما را ترانه در چنگ است

تو، اي صنم، که مرا در دلي چه سود ازان
که در ميان من و دل هزار فرسنگ است