زبور عجم اقبال لاهوري

در گذر از خاک و خود را پيکر خاکي مگير
چاک اگر در سينه ريزي ماهتاب آيد برون

در ميکده باقي نيست از ساقي فطرت خواه
آن مي که نمي گنجد در شيشه ي مشرب ها

کم سخن غنچه که در پرده ي دل رازي داشت
در هجوم گل و ريحان غم دم سازي داشت

در برگ لاله و گل آن رنگ و نم نمانده
در ناله هاي مرغان آن زير و بم نمانده

پيام مشرق اقبال لاهوري

در تيره شبان مشعل مرغان شب استي
آن سوز چه سوز است که در تاب و تب استي

در جهان است که دل ما که جهان در دل ماست
لب فرو بند که اين عقده گشودن نتوان

بگذر از عقل و در آويز بموج يم عشق
که در آن جوي تنک مايه گهر پيدا نيست

تيغ لا در پنجه ي اين کافر ديرينه ده
باز بنگر در جهان هنگامه ي الاي من

در دل ما که برين دير کهن شبخون ريخت
آتشي بود که در خشک و تر انداخته ايم

جاويد نامه اقبال لاهوري

تا اخوت را مقام اندر دل است
بيخ او در دل نه در آب و گل است

ترسم اين عصري که تو زادي در آن
در بدن غرق است و کم داند ز جان

ديوان امير خسرو

در هجر چنان گشتم ناچيز که گر خواهد
زلفت به سر يک مو در شانه کند ما را

زينگونه ضعيف ار من در زلف تو آويزم
مشاطه به جاي مو در شانه کند ما را

حيف است ديدن بي رخت، در بوستان آخر گهي
اي گل، نهان از باغبان در بوستان من

مرغ چو در سرو شد، بال کشيد در زمين
سبزه بساط سبز وتر از پي رقص آب را

گنج عشق تو نهان شد در دل ويران ما
مي زند زان شعله دايم آتشي در جان ما

هر شب از هر سوي در مي آيدم در دل خيال
از کدامين سو نگهدارم من اين ويرانه را

عقل نماند در سري، صبر نماند در دلي
برگل و لاله کس چنين کژ ننهد کلاله را

خاک مي بيزم به دامان، چون کنم گم کرده ام
در ميان خاک در آبدار خويش را

پيکان که بودي در درون با تير خود کردي برون
خرسندييي دارم کنون در را بدان زنگارها

گريه را در دل فرو خوردم همه خوناب شد
چون نمک در خورد، بي خونابه اي نبود کباب

باز مي گيري زبانم در سؤال بوسه اي
يا گرفته مي شود در لب ز شيريني جواب

گرم و سردي ديد اين دل کز خط رخسار تو
نيمه اي در سايه ماند و نيمه اي در آفتاب

خواهم از زلف تو تاب آرم که بند جان کنم
زلف در بازي در آمد، چون توان آورد تاب

اي قافله، در باديه ام پاي فرو ماند
بگذر که در کعبه به اين پا نتوان رفت