167906 مورد در 0.09 ثانیه یافت شد.
بوستان سعدي
نه از بد گهر نيکويي در وجود
نه چون کرم پيله به خود برتنند
لب از تشنگي خشک، برطرف جوي
زر و خاک يکسان نمايد برت
وگر ديده برهم نهي در دل است
که باشند در بحر معني غريق؟
به فرياد قالوا بلي در خروش
ندانند ز آشفتگي شب ز روز
که در عشق صورت نبندد شکيب
که خود را نياوردم اندر حساب
نهادم قدم بر سر کام خويش
پسر را ملامت بکردند و گفت
نه در کنج توحيدشان جاي کس
نه هر صورتي جان معني در اوست
نه در زير هر ژنده اي زنده اي است
چو خرمهره بازار از او پر شدي
که گفتي بجاي سمر قند داشت
دل دوستان کرده جان بر خيش
نگه کرد باري بتندي و گفت
مبادا که جان در سر دل کني
بغلطاندم لاشه در خون و خاک
قيامت زنم خيمه پهلوي دوست
که زنده ست سعدي که عشقش بکشت
خنک نيکبختي که در آب مرد
که تا جان شيرينش در سر کنم؟
که داند که سيراب ميرد غريق
دريغ است محروم از اين در شدن
چرا از در حق شوم زردروي؟
که باشد که روزي مسي زر کنند
که بي حاصلي، رو سر خويش گير
به خواري برو يا بزاري بايست
به بي حاصلي سعي چندين مبر
چه غم گر شناسد در ديگري؟
ولي هيچ راه دگر روي نيست
چو فرزندش از فرض خفتن بخفت؟
نبينم که چون من پريشان دلند
نشايد بدين پنجه با شير گفت
چه سودت کند پنجه آهني؟
که در دست چوگان اسيرست گوي
يکي روي در روي ديوار داشت
خيالت دگر گشت و ميلي نماند؟
ز سلطان به يغما پريشان شدند
کسي در قفاي ملک جز اياز
به خلعت مشو غافل از پادشاه
رسيديم در خاک مغرب به آب
که ابدال در آب و آتش روند؟
ز هيبت به پيغوله اي در گريخت
ولي عزتم هست تا در دهم
که در بارگاه ملک بوده اند
که بر خويشتن منصبي مي نهي