ديوان عرفي شيرازي

در چنگ غمم چنانکه افتد
گنجشک بزير چنگل باز

در معرض عشق بي محابا
عاجز شده ، عقل حيلت اندوز

دامان وصال اگر نيفتاد
در دست من زيان رسيده

در سينه دگر نگيرد آرام
آن دل که بزلفش آرميده

اينسان که شدم فسانه در عشق
افسانه روزگار گردم

کو آنکه حديث دلفريبم
در مجلس پادشا رساند

زان توقف کند که دريابي
ذوق در يوزه گدايي را

مرغ انديشه را اگر خوابم
بيضه در آشيان خراب شود

که درباغي فروچيديم محفل
که در وي عندليبي کرده ناهيد

خواهم که شوم ز سايه تو
در مطلع آفتاب پنهان

نه دعاي تهي که در جيبش
گوهر مدعا فرستادي

پيغام وصال در دماغم
صد شيشه پرگلاب بشکست

زلفت بجهان فکند آشوب
در ديده فتنه خواب بشکست

گفتي که دلت شکسته کيست
در زير لبم جواب بشکست

در دم نزع ياد او کرديم
نفس واپسين ما بگريخت

ساقي مي ناب دارد اما
در خورد خمار ما ندارد

ازآن بکعبه اسلام ميرود عرفي
که در صنمکده شيدوريا نميگنجد

ما کليد بهشت بشکستيم
در دوزخ بروي ما بستند

تقصير نکرد در هلاکم
با غمره چرا عتاب داري

آشوب قيامتش غباري است
اين فتنه که در رکاب داري

در دعوي فتنه گاه مستي
صد عربده با شراب داري

گر لذت ناوک تو اينست
در خون ملک ثواب داري

آنانکه غم تو برگزيدند همه
در کوي شهادت آرميدند همه

در نشاه هوش مستي مي داريم
ديوانگي بهار ، دردي داريم

وقتست که باران بگلستان ريزد
گلهاي نشاط در گريبان ريزد