ديوان عطار

چون نه اي در کفر و در ايمان تمام
گير زناري و در خمار شو

تا که فتاده ز تو در دل عطار شور
مرغ دلش در قفس در خفقان آمده

در شش جهات عالم از هشت خلد خوشتر
در تو نگاه کردن در نور ماهتابي

چون خواستي که عاشق در خون دل بگردد
در خون دل نشاندي در لامکان نشستي

دوش در جوش آمدم در نيم شب
در برم با جام گلگون آمدي

در صف مردان مرد کيست تورا هم نبرد
پاي منه در رکاب دست مزن در کمند

گرچه در باب سخن همتا ندارم در جهان
زين جهان سيرم که در بند جهاني ديگرم

دلي ز دست در افتاده در هزار هوس
اسير مانده در تخته بند صد خذلان

منطق الطير عطار

در زمستان سيم آرد در نثار
زر فشاند در خزان از شاخسار

در ره او پا و سر گم کرده اي
پرده در پرده در پرده اي

شيخ چون در حلقه زنار شد
خرقه آتش در زد و در کار شد

هست دنيا چون نجاست سر به سر
خلق مي ميرند در وي در به در

در خصومت آمدند و در جفا
دو مرقع پوش در دار القضا

از تو گر انصاف آيد در وجود
به ز عمري در رکوع و در سجود

هر يکي در گوش دري شب فروز
شب شده در عکس آن در همچو روز

اسرار نامه عطار

در آخر در بر او خفته در خاک
زهي پير و مريد و چست و چالاک

در آن دريا به غواصي در آييم
وز آن شادي بر قاصي در آييم

دلت در خون تنت در تاب مانده
شده هم ره تو خوش در خواب مانده

اگر در پرده در پرده باشي
در آن چيزي که دروي مرده باشي

تو شاهي هم در آخر هم در اول
ولي در پرده پنداري احول

کسي کو در اين اسرار بشناخت
همان در را بدين دريا در انداخت

گهي با رند در مي خانه بوديم
گهي رخ در در بت خانه سوديم

الهي نامه عطار

در اول چون گليم آورد در سر
نزولش کرد روح القدس بر در

در آن هجرت چو شد با يار در غار
در آمد عنکبوت نام بردار

در آمد جبرئيل و گفت اي پاک
چه در خاکي قدم در نه بافلاک