ديوان عرفي شيرازي

دشمنت بسکه هست بخل سرشت
بلغات ار نظر در اندازد

شقه مردي تو گر مريم
معجر آسا بسر در اندازد

داورا لحن مدح گستر تو
رقص در مسمع کر اندازد

حور گر خاک فطرتم يابد
در لباس معطر اندازد

چون زليخا که در تسلي شوق
طرح کار مصور اندازد

گو بذهنت که معني لايق
در زبان ثناگر اندازد

که روزگار بمولود دشمنان توام
دوصد کرشمه نيفشاند در مبارکباد

در تماشاي حسن دولت تو
ليلي روزگار مجنون باد

در ديار وجود دشمن تو
عافيت را مزاج طاعون باد

دشمنت خسته باد کو بعبث
جادوي بابلش در افسون باد

هر کجا ابر فطرتش بارد
قطره محسود در مکنون باد

نيابي هيچ شيخ پاکدامن
که داغ فسق در تنبان ندارد

چنان گرمند در عصيان که دوزخ
غم بيکاري شيطان ندارد

لبي در شکر جنباند، نداند
که منعم نعمت ارزان ندارد

در جنب تعينت دو عالم
بهمان و فلان آفرينش

تيزي بگذاشت تيغه صنع
در کاوش کان آفرينش

معراج تو در هواي لاهوت
حد طيران آفرينش

در بازوي قدرت تو مضمر
صد زور کمان آفرينش

رفتم آهسته پيش و بنمودم
خويش را در مقام استدراک

تويي امروز در ممالک فضل
ناگزير طبايع ادراک

مطلعش گوئيا بلند نبود
چنک در بيت اسم زد چالاک

عرش در فرش خانه قدرش
آستان را گزيده بر افلاک

چرخ در ملک نامه عزش
حرکت را نوشته از املاک

آسمان در رفاقت عزش
بتواضع کند بچرخ سواک

چرخ در عرض لشکرش ميگفت
هست بهرام رزم اورا شاک