شاه و درويش هلالي جغتايي

الله الله! چه دلپذيرست اين!
در پذيرش، که ناگزيرست اين

از سياهي نمود آب حيات
جان حاسد فتاد در ظلمات

من کنم سحر در سخنداني
تو بمن شعر ديگران خواني

نظم اگر نيست چون در مکنون
سهل باشد طبيعت موزون

کرکسي ژاژ خاي بي معني
با همايي فتاد در دعوي

در امان دار پيش آن مولي
تا نبيند عقوبت عقبي

در ره مرگ باشدش همراه
هادي لا اله الا الله

ديوان عرفي شيرازي

تا کي بشکيب در پذيرم
آفات نجوم فتنه زا را

در انجمن جمال ، رويت
بگرفته زآفتاب جا را

درد را در دلم بپالايد
عافيت را ببستر اندازد

در شراب افکند دل گرمم
دوزخي را بکوثر اندازد

کو مغني که اضطراب دلم
همه در نبض مزمر اندازد

زخمه از باد گوشه دامن
موج در نغمه تر اندازد

خامه هنگام ثبت هيبت او
لرزه در نقش مسطر اندازد

در مصاف قيامت آشوبش
که رو آرو بلشکر اندازد

دشنه بر سينه فلک شکند
نيزه در ناف اختر اندازد

حله مطربانه چاک زند
ز ره زلف در بر اندازد

تا بسنجد متاع بازويش
آنکه زين پس جدل در اندازد

سر خاقان بتيغ بازويش
در ترازوي قيصر اندازد

کشتيم در ميان بحر شکست
که بدريا شناور اندازد

هر که دنيا نشيمنش باشد
فرش در کام اژدر اندازد

مردم از شرم ، چند گمرهيم
عقده در کار رهبر اندازد

ايکه خشمت در آزمودن تيغ
سر بهرام صفدر اندازد

عطري از جيب خلقت ار گردون
در گريبان خاور اندازد

تو مطالب فشاني و حاتم
آرزو در برابر اندازد