شاه و درويش هلالي جغتايي

پاکبازان دعاي شه گفتند
در معني درين سخن سفتند:

سختش بعاشقان در جنگ
از پي جنگ دامنش پرسنگ

در صف آهوان غزالي بود
کش عجب نازنين جمالي بود

آرزو کرد تا ببند افتد
بي مددگار در کمند افتد

باده از سرخي شفق کردند
اختران لعل در طبق کردند

بهر عشرت نشست در جايي
کان گدا را بود تماشايي

خنده شاهدان شورانگيز
گشت در جام باده شکر ريز

همچنين حسب حال ميگفتند
در جواب و سؤال ميگفتند

بار ديگر که خسرو انجم
سرطان را گرفت در قلزم

دلفريبست عارض پسران
خاصه در پيش ديده پدران

همچو در يگانه يکتا شد
جلوه گاهش کنار دريا شد

زير خيمه ستون بصد زيور
همچو قد عروس در چادر

گفت: از بهر بندگي کردن
خواهمش طوق کرد در گردن

نامه اي در نهايت خوبي
خط آن نامه آيت خوبي

آن يکي در لباس گلناري
تازه گل دسته ايست پنداري

همه در انتظار مقدم شاه
همه را چشم انتظار براه

همه آفاق در خروش شدند
همه ترکان سياه پوش شدند

لشکر از ماتمش سيه در بر
مضطرب چون سياهي لشکر

بي شمارست لشکر دشمن
پاي تا سر نهفته در آهن

شاه بايد که لشکر انگيزد
در سواري چو گرد برخيزد

راست گويم؟ کجست فطرت او
راستي نيست در جبلت او

بسکه افسرده چون يخ افتادند
در تمناي دوزخ افتادند

عاقبت در نقاب خاک شدند
از خدنگ اجل هلاک شدند

صفت اوست در زبان همه
سخن اوست ورد جان همه

لفظ پاکست و معنيش طاهر
چون نگيرد قرار در خاطر؟