شاه و درويش هلالي جغتايي

چندي از اهل طبع در چمني
مجمعي ساختند و انجمني

بود شخصي بمثنوي مشهور
در فنون سخن بخود مغرور

بازوي فکر را قوي کردم
روي در فکر مثنوي کردم

آمده در مقام جلوه گري
تا بعين رضا درو نگري

تا ز صاحبدلي نظر يابد
شرف التفات در يابد

از همه قيد عالم آزاده
ليک در قيد عشق افتاده

از سر کوي عشق دور افتاد
در سراپرده سرور افتاد

بسکه درويش گشت مايل او
ماند در حسرت شمايل او

گر چه درويش ذوفنوني بود
در ره عشق رهنموني بود

لوح تعليم در کنار نهاد
سر تعظيم پيش يار نهاد

در سبق آشکار مي نگريست
ليک پنهان بيار مي نگريست

در سگ دربدر وفا نبود
دربدر خود بجز گدا نبود

فتنه اهل حسن در عالم
بر سر عاشقان بود ماتم

شاه در فکر کار درويشست
خواجه را ميل بنده خويشست

همه شاهان گداي درويشند
در پناه دعاي درويشند

در ره عشق جز ملامت نيست
عاشقي کوچه سلامت نيست

مردمان تا حبيب مي گويند
در برابر رقيب مي گويند

مهر آزار خلق در مشتش
شکل کژدم گرفته انگشتش

گفتش: اي سرور وفاداران
در وفا بهتر از همه ياران

در چمن سايهاي برگ چنار
چون سيه کرده پنجهاي نگار

در پريدن بلند پايه او
چون هما ارجمند سايه او

اي دل من فتاده در دامت
مرغ جانم کبوتر بامت

در پريدن بلند پايه او
چون هماي ارجمند سايه او

پيرهن چاک کرده در بدنش
همچو تاري ز جيب پيرهنش

در تماشاي قد دلجويش
گوشه چشم مردمان سويش