ديوان هاتف اصفهاني

غم در آنجا مجاور و شادي
گذر آنجا نکرده پنداري

نوعروسان بکر افکارم
همه در دلبري و دلداري

بحر عمان و ابر نيسانند
در گهرزايي و گهرباري

در يکي لحظه بر يکي صفحه
صد هزاران نگار بنگاري

ساقي آتش پرست آتش دست
ريخت در ساغر آتش سوزان

در سه آيينه شاهد ازلي
پرتو از روي تابناک افگند

چاکران ايستاده صف در صف
باده خوران نشسته دوش بدوش

ناگهان در صوامع ملکوت
اين حديثم سروش گفت به گوش

دل هر ذره را که بشکافي
آفتابيش در ميان بيني

در زمان خديو دارا شان
آن کرم پيشه کريم نهاد

شهريار جهان که در گيتي
کرمش عقده هاي بسته گشاد

دادگر داوري که در عهدش
کس نبيند ز گلرخان بيداد

که بنايي نديده مانندش
چشم گردون در اين خراب آباد

آن که در روزگار معدلتش
بود با باز بازي عصفور

در تاريخش بگفت هاتف
خان احمد جانب جنان شد

رخت بربست از اين غمخانه
بار بگشاد در آن عشرتگاه

دريغا که شد در نقاب تراب
رخ عالم آراي سيدعلي

پريزادگان در هوا از نشاط
رسن باز با ريسمان شهاب

زمين مانده از آسمان در شگفت
نعم ان هذالشيئي عجاب

ديوان هلالي جغتايي

رخ نهفتي، ولي بديده دل
در جمال تو حيرتست مرا

هلالي، مي بروي ماهرويان
خوش آيد، خاصه در شبهاي مهتاب

شاه و درويش هلالي جغتايي

پيش تو طايران قدوسي
بهر يک دانه در زمين بوسي

زلف خوبان مشوشم دارد
لعل ايشان در آتشم دارد

محزنم را در نظامي ده
ساغرم را شراب جامي ده

تا نجف بهر گوهرش صدفست
ريگ صحراي او در نجفست