هفت اورنگ جامي

نهان در گوشه زندان نشينيم
مه زنداني خود را ببينيم

گهي طرح تواضع در فکنده
نشسته چون بنفشه سر فکنده

غريو کوس سلطاني درآمد
مؤذن در سحر خواني برآمد

مرا پيشه گناه انديشگي نيست
در انديشه خيانت پيشگي نيست

بگفتا بايد ايام فراخي
که ابرو نم نيفتد در تراخي

گذشتي در شکارستان نخجير
پران از پهلوي نخجير چون تير

بگفت اي قبله جانم جمالت
سر من در عبادت پايمالت

در اين جان سختيم مپسند چندين
بدين بدبختيم مپسند چندين

مرادي نيست گفتا غير ازينم
که در خلوتگه وصلت نشينم

فتم در سايه سرو بلندت
شکر چينم ز لعل نوشخندت

يکي نشگفته و ديگر شگفته
نهفته ناشگفته در شگفته

کشيده شاهد دولت در آغوش
کند اندوه هجران را فراموش

درآيد در رياض وصل گستاخ
درخت آرزو را بشکند شاخ

گرفتار دل افگار خويشم
عجب حيران شده در کار خويشم

بنفشه در کبودي سوگواريست
به خون آغشته لاله داغداريست

گهي آرند در طي عبارات
به حکمت هاي يوناني اشارات

بيفتد چون کند در پختگي روي
نخورده سنگ طفلان جفاجوي

فسون عشق در دوران مياموز
چراغ از بهر شبکوران ميفروز

دوات از طبله مشک خطايي
به امداد قلم در مشکسايي

چمن هاي معاني شاخ در شاخ
عباراتش نواسنجان گستاخ

خداوندا به مردان ره عشق
نهاده بار در منزلگه عشق

بلي در بارگاه آدميت
جز او کم يافت راه محرميت

ديوان هاتف اصفهاني

اي گمشده دل کجات جويم
در دام که مبتلات جويم

اي مرغ ز آشيان رميده
در دامگه بلات جويم

تو بماني به کام دل، گر مرد
در تمنايت آرزومندي