هفت اورنگ جامي

سبحه بکش از کف روحانيان
رخنه فکن در صف نورانيان

بر همه در شعر بلنديم بخش
مرتبه شرع پسنديم بخش

بود ازو گام نهادن همان
در حرم قدس ستادن همان

بدعتيان را ره سنت نماي
عزلتيان را در عزت گشاي

خواجه بسته ز سر بندگي
در صف صفوت کمر بندگي

افکند آوازه آن سلسله
در صف شيران جهان زلزله

تخت نشاني ز سرافکندگي
تاج سرش خاک در بندگي

روشنيي در دل تنگم فتاد
تيرگي غفلتم آمد به ياد

جامي اگر زنده بيننده اي
در صف عشاق نشيننده اي

دامن جان درکش از آلودگي
نيست در آلودگي آسودگي

گوهر گنجينه جان سازدش
در صدف سينه نهان سازدش

زينت تو بس کمر بندگي
تاج تو در سجده سرافکندگي

جامي اگر نقد کماليت هست
در حجب غيب جماليت هست

مايه تاجر که در آوارگي
جمع نشد جز به جگرخوارگي

در کف از آيين ستمکاريش
هيچ بجز آبله نگذاريش

کن نظر تجربه در همسران
تا نشوي تجربه ديگران

کالبد جوجو آزادگان
در ته سنگ ستم افتادگان

جوهري طبع سخن پروران
کرد نگاهي به فراست در آن

هيچگه از صحبت همخانگان
رخت مکش بر در بيگانگان

قفل گشاي در کاخ صفاست
عطر فزاي گل شاخ وفاست

انيس خلوت شب زنده داران
رفيق روز در محنت گزاران

چو خيزد صدمت صيت جلالش
بود در بارگاه لايزالش

ببين در رقص ازرق طيلسانان
رداي نور بر عالم فشانان

چنان گرمند در منزل بريدن
کزين جنبش ندانند آرميدن

ز ناکوشيدن خود در خروشيم
بده توفيق کوشش تا بکوشيم