ديوان صائب

در فردوس به روي تو نبندد رضوان
گر در اينجا در تسليم و رضا بگشايند

شد حلقه بيرون در انديشه کونين
در خانه هر دل که خيال تو در آمد

در دشت با سرابم در بحر يار آبم
چون موج در عذابم از خوش عناني خويش

گشايش نيست در پيشاني تخم اميد من
گره در کار آب افتد اگر در آسيا افتم

کاش در آنجا ز من حساب نگيرند
نيست در اينجا چو در حساب وجودم

چون صدف دارد خمش در خوشابي در ميان
غنچه نشفکته را باشد گلابي در ميان

صرف کن در عشق اوقات عزيز خويش را
در بهاران عندليب و در خزان پروانه شو

ندارد اختيار در گشودن باغبان تو
که در را مي گشايد جوش گل در گلستان تو

در چنين وقتي که گل واکرده آغوش وداع
در گشاد در مکن اي باغبان استادگي

در سنگ لاله، در جگر خاک گل نماند
اي خانمان خراب چه در خانه مانده اي؟

نفس کافر کيش را در زندگي در گور کن
تا بماني زنده جاويد در دارالقرار

ديوان عبيد زاکاني

در عاشقي خموشي و در هجر صابري
اين خود حکايتيست که در ممکنات نيست

ماشطه نوبهار باز چه خوش در گرفت
پاي چمن در حنا دست سمن در نگار

عشاقنامه عبيد زاکاني

دلي دارم در او غم توي در توي
روان خونابه از وي جوي در جوي

ديوان عطار

در دهانش که هست سي و دو در
در پس يک عقيق ناسفته است

گرچه عاشق خود در اينجا در ميان است
جاي ديگر در مياني ديگر است

در سر گرفته عالم انديشه وصالت
در چشم کرده کوثر خاک در سرايت

عطار چو در چيند از حقه پر درت
در جنب چنان دري بر در سخن خندد

آنچه در ذره ذره هست از تو
در زمين نيست در فلک نبود

چون در فتاد در محن عشق زان سپس
در مهر دل عبادت عيسي همي شنود

در هر صفتش بجوي صد بار
در علم مبين و در عيانش

نيست در کار توام دلبستگي
زانکه در کار تو جان در بسته ام

بس که جان در خاک اين در سوختيم
دل چو خون کرديم و در بر سوختيم

در رهش با نيک و بد در ساختيم
در غمش هم خشک و هم تر سوختيم

در نگنجد ما و من در راه او
در رهش بي ما و من بايد شدن