هفت اورنگ جامي

چشمش از طلعت شاهد روشن
گشته در کاخ بطالت روزن

دستش از بازوي خذلان رنجه
زده در دامن حرمان پنجه

خواست تا خانه براندازدشان
خانه در کوي دگر سازدش

سالها همنفس هم بودند
در يکي زاويه همدم بودند

رو بگردان ز در دورانش
هجرت آموز ز مهجورانش

سر بدان سايه فرو نامدشان
خواب در سايه نکو نامدشان

در رهت قطع مسافت دوريست
وصل جستن به سفر مهجوريست

چون زليخا ز مه کنعاني
ماند در دايره حيراني

کردش از انجمن پيدايي
جاي در زاويه تنهايي

محرم حلقه رازش گردان
وز در بيهده بازش گردان

در دولت به رخم بگشادي
تاج عزت به سرم بنهادي

عمر در خارکشي باخته اي
عزت از خواري نشناخته اي

بر درت عز قبوليش بده
در رهت اذن دخوليش بده

افکن از منزل بي دردانش
رخت در کوي جوانمردانش

خيمه در عالم تنهايي زد
مرد حالي دم بينايي زد

در دلش نايد ازان اندوهي
به ضميرش نرسد مکروهي

ما براي تو جهانگردانيم
در وفاي تو جوانمردانيم

چون صبا تيز عنانش گردان
در طلب گرد جهانش گردان

در درون تخم امانت فکند
وز برون خار خيانت بکند

دامن همت صديقان گير
در ره خدمت صديقان مير

روي در قبله يکرويي کن
خلق بگذار و خداجويي کن

طلب عفو گنهکاريهاست
بر در لطف عفو زاريهاست

در دياري که ز فقر آباديست
بندگي خاک ره آزاديست

روي در قبله احسان توييم
بندي و بنده فرمان توييم

شعله در خرمن پندارش زن
سکه بر صفحه دينارش زن