هفت اورنگ جامي

تا در صف واقعان اين راز
جاويد نشستمي سرافراز

وانان شده سوي او شتابان
کان تنها کيست در بيابان

در حيرت عشق آن دلاراي
بنشست درخت وار از پاي

عهدي چو گذشت در ميانه
مرغي به سرش گرفت خانه

در پاي به ناز پروريده
نعلين اديم زر کشيده

آراسته چون بهشت رويي
آماده در او هر آرزويي

بشنيد حديث عشق مجنون
صيت غزل چو در مکنون

برخاست عرابي و شتابان
رو کرد ز حله در بيابان

شد تيز به سويشان روانه
مجنون را ديد در ميانه

همخوابه چو ديده ماجرايش
او نيز بمرده در وفايش

زان واقعه ديد چون عرابي
در کاخ حيات وي خرابي

در کشمکش وفاش ناليد
رخساره به خاک پاش ماليد

نز دوست کسي سلامي آورد
در پرسش من پيامي آورد

وان آهوي رفته در هوايش
خسبيد به خاک زير پايش

چون خاک وي آهوان بديدند
در چشم سياه خود کشيدند

افتاد ميان اشک بسيار
چون عکس در آب جو نگونسار

آگه چو شدند همدمانش
در خلوت راز محرمانش

کار تو ره وفا سپردن
در شيوه مهر پا فشردن

با او باشم به کامراني
در عشرتگاه جاوداني

گرداب شمر در آن عليلي
قاروره نمايي و دليلي

در زاويه زوال يابي
عالم ز خزان بدين خرابي

آن روز نبود بي غباري
در کار تو هيچم اختياري

نگذشته هنوز نوبهارش
در جان ز خزان خليد خارش

خاکش به جوار دوست کندند
در خاک چو گوهرش فکندند

زان خوشه کنم توشه خويش
گيريم ره نجات در پيش