هفت اورنگ جامي

پيچيد در آن به آرزويي
برگ کاهي و تار مويي

برداشت چو حاديان نوايي
در کوه فکند ازان صدايي

از خواندن نامه چون بپرداخت
در گردن جاي حمايلش ساخت

جز نام مسببي نشايد
کز وي در هر سبب گشايد

کي بهره برد چو من گدايي
در ظلمت هجر مبتلايي

برديده خونفشان نهادم
در سينه به جاي جان نهادم

در وي سخنان نوشته بودي
صد تخم فريب کشته بودي

نوميد چه خواهيم در اين بار
نبود به اميدواريم کار

از خواش خويش رو بتابد
در راه مراد او شتابد

جاني که به درد برنيايد
در قالب مرد درنيايد

تا گنج ابد ز تو ستانند
در رنج مؤبدت نشانند

جز اينکه مقيم يک جهانيم
در دايره يک آسمانيم

گوهر کش سلک اين حکايت
در قصه چنين کند روايت

هر ريش به پوستش دهاني
در وي ز وفاکشان زباني

در معرکه گاه راستکاران
يک موي تو وز عسس هزاران

از همتگي تو گر بماند
در پيروي تو رخش راند

گر گرد جوانه شير شبگير
در حيله گريست روبه پير

گر دل دهيم کنم دليري
در بيشه اين ديار شيري

هر چند به صورت آن عصاييست
در ديده خصم اژدهاييست

رويي بينم که در فراقش
دل سوخته ام ز اشتياقش

برخاست فکنده پوست در بر
برساخت ز دست پاي ديگر

زين پوست شدم سعادت اندوز
در پوست همي نگنجم امروز

ناکرده نگاه در رخش تيز
دستش گيرد که زود برخيز

شيرين سخن شکر فسانه
کين قصه نهاد در ميانه

دارند آندم در آن گذرگاه
بيگانه و آشنا همه راه