هفت اورنگ جامي

ابروش پي هزار سرکش
انداخته نعل ها در تش

شد همبر نخل راستينش
زد دست هوس در آستينش

آن کس که فگار خار اويم
دلخسته در انتظار اويم

طبال سراي اين عروسي
در پرده عاج و آبنوسي

چون بر دمني خرام کردي
يا در طللي مقام کردي

در باديه هر کجا نشستي
نامش بر ريگ نقش بستي

کز لب نفسش گذر نکردي
در آينه ها اثر نکردي

افسوس و هزار بار افسوس
کان جيب در لباس ناموس

در باغ درخت باغبان کاشت
بر غارتي سپاه برداشت

امروز در آرزوي آنم
کين سوخته جان بر او فشانم

کاي سرور عاشقان شيدا
در روي تو نور عشق پيدا

با همقدمان خود درين جاي
مشکين دامان کشيده در پاي

انداخت مرا به خردسالي
در پنجه عشق لاابالي

بگذشت ز زور پنجه عشق
عمرم همه در شکنجه عشق

در وادي گرم شد پديدار
از نار خليل تازه گلزار

ديوار نه آشيانه توست
در ديده نشين که خانه توست

غم نيست اگر سيه نهادي
در ديده روشنم سوادي

او هم ز کرم کشيد خواني
در پيش گزيده ميهماني

در صحن سراش بود نخلي
آسان خرجي نفيس دخلي

در هر نفش استخوان پرهاش
مضراب زننده بر وترهاش

همراز حريم قرب بوديم
در مهد وفا به هم غنوديم

بر گنج مراد دست دادش
در دست کليد آن نهادش

در طي صحيفه مطول
چون زلف سياه خود مسلسل

سرگشته در آن ديار گردد
غمديده و سوگوار گردد

گفتا بلي آشناي اويم
سر در کنف وفاي اويم